rond Farmington en Moon House Ruin

Leuk dat jullie onze webpagina bezoeken, je krijgt helaas nog steeds geen mail van waarbenjij.nu van een nieuw reisverslag. Maar hij is er wel, eindelijk…

Maandag 14 april ’14
Wat zullen we eens doen vandaag: na de regen van gisteren is de lucht strakblauw, het is rond het vriespunt en we hebben nog een paar “wensen”” op ons lijstje staan. Twee gebieden die dicht bij elkaar liggen, Ah-Shi-Sle-Pah en De Valley of dreams. Het is ons niet geheel duidelijk hoe de gebieden in verhouding staan tot Bisti-badlands die daar ook liggen, we gaan gewoon die kant op met wat Nederlandse en Duitse reisverslagen en coördinaten. Na een klein uur komen we aan bij de afslag richting de dirtroad, nou, dirt is hij niet, het is een prima te berijden weg! Na wat afslagen links en rechts, en een jeeptrail met een stier erbij, komen we uiteindelijk aan bij de juiste parkeerplek in Ah-Shi-Sle-Pah. Alleen, er is niemand verder. En kleine klim naar beneden de wash in en we zien allerlei leuke hoodoos, weer andere soorten. Het komt op ons speels over. Slingerend door de bijna geheel droge wash zien we links en rechts leuke figuren, ook zien we stukjes petrified wood liggen. De lucht is mooi blauw maar er staan op sommige plekken een straffe wind. Op een geven moment kwamen we uit de wask in een groot open veld en vonden het wat minder toevoegen. Wij al kijken weer terug richting auto, al was de juiste route vinden best even lastig, op een gegeven moment lijkt alles op elkaar. Gelukkig hebben we de Everytrial app op de telefoon, en de route getrackt, iets naar links en we hebben de juiste weg terug. We zijn nog even verder doorgelopen bij de auto, maar daar liep het dood. De wash uitklimmen en terug naar de auto dan maar.

We hebben nog een doel, op zoek naar de Valley of dreams, die hier ook ergens moet liggen. Op de weg, terwijl we even stilstaan en met behulp van de GPS zoeken naar de juiste plek, stopt een indiaan naast ons en vraagt of “we are lost”. Nou nee, we zoeken een gebied. Hij stuurt ons naar waar we vandaan komen, en wat aarzelend terwijl we doorvragen: ja, er is nog een veel mooier gebied zegt hij, we moeten vlak voor de windmolen rechtsaf. Oké, wij op zoek. We slaan een stuk voor de windmolen rechtsaf, rijden de weg in, een na ongeveer een mijl, eind van de weg nee, dit is het niet. Wel zien we mooie rode, gele en zwarte rotsen in de verte beneden liggen. Wim klimt de heuvel op, maar helaas, hij ziet nergens iets wat lijkt op de hoodoos die we zoeken. We zijn er zo’n twee km vandaan zien we op de GPS. Dus rijden we weer terug.

We rijden tot aan de windmolen, draaien om en de laatste weg/jeeptrail ervoor slaan we in. We raken regelmatig de onderkant van de auto (groene planten, gras, cactussen) maar nergens is het een probleem, aan het eind weer geen geluk. Auto geparkeerd en we lopen nog een stukje richting de mooi rood, wit, geel en zwart gekleurde rotsen, maar nee, we zijn nog steeds meer dan twee km van de coördinaten van de hoodoo waar we langs zouden komen volgens de Duitse beschrijving. Het is intussen half 5 en we besluiten het erbij te laten zitten, we gaan terug. Helaas. Nog anderhalf uur terug rijden, dus we gaan.

We hebben terug in Farmington lekker gegeten bij Applebee’s, de tank is weer vol, we hebben eten voor morgen ingeslagen en om 19.45u zijn we bij ons hotel, Courtyard. Inpakken voor morgen want we gaan naar Bisti badlands en ’s avonds door naar Blanding.

Dinsdag 15 april
Om 8.15u zijn we bij het Region Inn, vandaag gaan we op pad met de Belgen Rudi en Tomas, die we in Kanab reeds hebben ontmoet, en een voor ons onbekende Duitser, Wolfgang. Uit 3 verschillende landen, 4 mannen en ik…. De anderen weten heel veel over dit gebied, zowel Tomas als Wolfgang hebben een DJI Phantom drone en Wolfgang heeft een nieuwe, veel kortere route ontdekt naar de King of Wings. Dat willen we graag meemaken!

Na de vlugge kennismaking rijden we achter elkaar aan richting de afslag van 371 naar de 7650. Dat is het begin van de dirtroad die we gisteren hebben gereden. Gezien het verwachte mooie zonlicht aan het eind van de dag voor de King of Wings, gaan we eerst naar de Valley of Dreams. Die wij gisteren niet hebben gevonden. Uiteindelijk komen we aan……op de parkeerplaats waar we gisteren waren. Dikke lol natuurlijk, maar ja, wat nu, dat weet Wolfgang. Na een kilometer lopen, die onmogelijk te zien was vanaf de heuvel bij de parkeerplaats, komen we bij de hoodoos. De rugzakken blijven liggen want het gebied is overzichtelijk groot. Na een klimmetje naar beneden lopen we weer in een grote “tuin” met allemaal bijzondere rotsen. We zien Alien Throne, Red Dinosaur Egg, een schildpad, mooi grote stam versteend hout, te veel om op te noemen. Of we dit nou mooier vinden dan Ah-Shi-She-Pah, hmmm, wel anders, door de wash struinen gisteren vonden we ook erg leuk. Tomas en Wolfgang proberen hun drones nog even uit, wat vliegt dat mooi! Zulke oude rotsen en zulke nieuwe techniek, mooie combinatie! Via de virtual riality-bril van Tomas kun je via wifi de beelden van de drone zien. Hoe bijzonder.

Na een paar uur rondlopen, praten, ideeën uitwisselen, foto’s maken etc. gaan we weer terug naar de auto en rijden richting de King of Wings. Dit ligt een ander deel, dus een stukje rijden, weer water en alles mee en we gaan weer.

Onder een prikkeldraad (slim, de onderste draad zonder punten!) door, over badlands (slecht land, er groeit niets op), tussen de zachte heuvels door en ruim 35 minuten later zijn we al bij de King of Wings. Dat is wat anders dan de “normale” 4 km. Ik kan me voorstellen dat mensen in zulke gebieden telkens nieuwe mooie rotsen ontdekken, het is zo immens groot, er ligt vast veel meer moois.

De King of Wings heeft een grote “vleugel” net als anders rotsen in de buurt, maar is groter. Alhoewel, ik moet zeggen dat me de grootte in werkelijkheid tegen viel van alle foto’s die ik heb gezien. Wim kon er net onder staan, maar met een beetje uitzoeken van welke hoek je een foto maakt, lijkt hij groter. We hebben nog een uur tijd volgens Wolfgang om in het gouden uur (goudkleurig licht in de namiddag, rond 4 uur) mooie foto’s te maken. Dus de drones weer uit de tassen, echt waar, wel eens met 4 volwassen mannen en een drone op pad geweest? ’t Zijn dan net kinderen…. er allemaal rondom heen en maar kijken en foto’s maken. Maar ik moet toegeven, het is ook mooi speelgoed. Tomas maakt hele mooie videobeelden met zijn GoPro Hero eronder hangend. Ook onze GoPro mag er van Tomas onder hangen, en wat een mooie rustige beelden heeft hij gemaakt, nogmaals dank Tomas!

Aangezien we na Farmington (ruim een uur rijden) nog naar Blanding willen rijden (plus ruim 2,5 uur), besluiten we rechtstreeks door te gaan en afscheid te nemen van de drie heren te bedanken voor de superdag, alle info en gezelligheid.
Op de terugweg rijden Rudi en Tomas achter ons, en we bedenken dat we toch moeten eten, de Amerikanen eten snel serveren, we toch nog lang onderweg zullen zijn… ach, het zou toch leuk zijn als afscheid samen te eten. Op de parkeerplaats van de Region Inn treffen we de verbaasde Rudi en Tomas weer, en ze zijn verheugd dat we graag mee willen eten. Wolfgang weet een goed Thai’s restaurant en zo gezegd zo gedaan. We hebben er heerlijk gegeten en een mooie bijzondere dag voor ons gevoel op een mooie manier afgesloten. Wat leuk om zulke bijzondere en aardige mensen op zo’n unieke plaats te leren kennen!

In het donker rijden door een onbekend landschap met af en toe een open ranche, vraagt om goed op te letten. Geen verlichting, geen dorpen etc. Maar de meeste wegen lopen kaarsrecht. We zien alleen een groepje paarden langs de weg. Moe maar zeer voldaan komen we rond 22.45u aan in Four Corners Inn in Blanding. Na een reset van de wifi-router kunnen we melden dat we veilig over zijn. Natuurlijk willen we nog even de foto’s en filmpjes zien, douchen, een bakje yoghurt eten en rond kwart voor een vallen we in een diepe slaap.
Woensdag 16 april

In dit motel zijn Reina en Henk, die wel deze reis al vele malen hebben gezien. Na een zeer goede nachtrust worden we rond 8 uur wakker, gaan eenvoudig ontbijten (cereals en geroosterd brood) en overleggen wat we zullen doen. Henk en Reina hebben twee voorstellen, wij hebben geen idee en vinden het goed, Moon housen en the Citadel. Voor Moon House heb je een permit nodigdie uitgegeven worden bij het BLM-kantoor. Oke, rond half 11, nadat Wim onze grijze auto weer toonbaarder heeft gemaakt, vertrekken we. Bij het BLM-kantoor hebben ze nog precies 4 permits, mazzel… Na de nodige (omslachtige overschrijf-) administratie rijden we via een mooie weg UT-95 door naar de Snow flat Road. Hier links af en na 8.5 mijl naar links, dan nog 1.2 mijl. Dat doe je niet zomaar! Er zitten twee stukken slickrock in waarbij de huurauto zich prima houdt, maar we hobbelen de “weg” over en soms heel voorzichtig passeren we zonder problemen dankzij de high clearance en 4WD de afslag. Nu aan smalle mulle zandweg op en dan komen we bij de parkeerplaats.

Na een eenvoudige lunch bij de auto gaan we op pad. Rugzakken op, water en fruit mee, we gaan. Het is totaal 3 mijl heen en terug, maar dan begint het. Niet over gebaande paden, we lopen over de rotsen en afgronden omlaag. We zien al gelijk aan de overkant Moon House Ruin liggen. Op een aantal plaatsen gaan we zittend de rots af, of via een stapel stenen, voor de rest lopend via het zand/stenenpad en tussen de rotsen door naar beneden, de droge wash in. En daarna aan de overkant weer omhoog! Dat klimmen gaat iets makkelijker, maar nog niet echt zonder gevaar. Gelukkig helpen we elkaar waar nodig en komen veilig boven aan bij Moon House. En wat een bijzonder mooi uitzicht hadden de bouwers/bewoners begin 12e eeuw! In de wash staat op sommige plekken water, er liggen nog kleine maiskolven uit die tijd. De bouw constructie van hout, leem etc is goed te zien en we mogen hier zelfs door een gat (-deur) naar binnen kruipen. Dan kom je in een soort gang en daarnaast liggen een aantal woningen/ruimtes. We lopen nog naar andere ruimtes en woningen, op sommige hoeken waait een koude wind en het is bewolkt. En dan is het alweer tijd voor de terugtocht. Via dezelfde weg weer naar beneden en omhoog, natuurlijk af en toe omkijkend om te genieten van deze mooie omgeving.

We zijn de laatsten die dit gebied verlaten, dus verwachten we niemand meer op de eenbaans-zandweg die ons terug leidt naar de langere dirtroad. Daar aangekomen hebben we toch nog moeite om op het slickrock te rijden, er liggen gelukkig stenen voor maar dan nog. Met de goede stuurmanskunsten van Wim en de aanwijzingen van Henk, kwamen we toch goed langs de rotsranden en op het slickrock. Na een uur waren we veilig bij het hotel.

Na de heerlijke pizza, salade en yoghurt van Henk en Reina, zijn we rond 10 uur weer op de kamer. Natuurlijk zijn we benieuwd naar de foto’s en voor je het weet is het alweer 12 uur. Morgen is er weer een dag om dit reisverslag verder af te maken!

Donderdag 17 april
we nemen weer afscheid van Reina en Henk, ditmaal echt voor het laatst in Amerika. Het was erg gezellig om met jullie op te trekken, bedankt!
Terwijl Wim de auto inpakt, probeer ik dit verslag zo beperkt mogelijk te houden. Weer niet gelukt. De internetverbinding werkt hier of niet, zoals nu, of is traag, 1 Mb. Dus weer beperkt foto’s helaas.

Vandaag hebben we een rit van een kleine 5 uur voor de boeg, via de mooie UT-95, naar Torrey. Morgen willen we een nieuwe poging wagen de 80 km lange Cathedral Valley loop te rijden, waar we vorig jaar door de rivier reden en onze poging hebben gestaakt. w
Dank voor alle reacties! We wensen jullie alvast een fijn paasweekend, ik denk dat wij het tempo ook maar eens iets verlagen, al is de verleiding groot om de vele mooie dingen die er te zien zijn, zoveel mogelijk mee te pakken.

Fijne paasdagen!! Groetjes Wim en Lydia