Van Page via Bluff naar Farmington

Vrijdag 11 april 2014

Vandaag gaan we op weg naar Bluff, rechtstreeks 269 km, maar dat willen we niet. Na het ontbijt zijn we op weg gegaan richting Monument Valley, bekend van de western films. Onderweg ergens koffie plus wat lekkers bij de Mac gekocht en vervolgens doorgereden richting Gooseneck SP. In de San Juan rivier zitten mooie bochten, en met de 10 mm lens konden we nu mooie foto's maken en uiteraard genieten van het mooie uitzicht. Toen doorgereden richting Moki Dugway. Deze gravelroad loopt kronkelend naar boven met mooie uitzichten op de Valley of the Gods en omgeving. Als we boven zijn rijden we naar Muley Point. Hier hebben we heerlijk geluncht, genietend van een geweldig uitzicht. Na de lunch zijn we weer via de Moki Dugway naar beneden gereden en raad eens wie we daar treffen......ja hoor, Henk en Reina staan daar aan de kant te genieten van hun lunch. Het is toch altijd weer super toevallig dat we elkaar steeds treffen, erg leuk!

Na een tijdje zijn we weer doorgereden naar Valley of the Gods en het viel ons op dat de weg er perfect bij ligt en zeer goed te berijden is. Dat was de vorige keren wel anders. Onderweg herkende Wim ineens de plek waar we in 2011 (met Jennieke en Jantien) zijn naam met stenen in de berm hebben gemaakt en ja hoor, de letters Wim stonden er nog net zo, en dat na bijna drie jaren. We hebben nu mijn naam ook toegevoegd, over drie jaar maar eens weer kijken. Of willen Jennieke of Jantien het doen ;-)
Vanwege de overgang naar een andere tijdzone (we blijven bezig) was het intussen alweer vijf uur en we besloten om naar het hotel in Bluff te rijden. Na even opfrissen en het gebruik maken van beide wasmachines en daarna de droger, zijn we bij Twin Rocks even verderop gaan eten. Vanavond hebben we bij ons hotel, Desert Rose Inn, nog heerlijk even buiten gezeten.

Zaterdag 12 april
We dubben erg over onze route, of we wel richting het veel drukkere en warmere San Diego zullen gaan. We vinden het hier met de 26 graden al heet genoeg. En eigenlijk weten we het al, we gooien de boel om. Na Farmington in New Mexico gaan we deze kant weer op. Dat is dan een mooi klusje voor vanavond, de hotels die we al hebben geboekt annuleren en een nieuwe route samenstellen.

Intussen hebben we (denken we) een leuk dagtripje bedacht: We lopen via een 500 meter lang pad naar het Wolfman panel, een zandstenen rotswand met tekeningen van honderden jaren geleden, dat hier dichtbij ligt in de Buther Wash. Na een eenvoudige klim langs een steile rotswand, zien we het panel al voor ons liggen. Hoe de Anasazi-indianen in die jaren zo hoog op de muur konden tekenen, weten we niet. We denken dat de rotsen eronder in die eeuwen naar beneden zijn gevallen of zo, zodat je er niet meer bij kunt. Maar de tekeningen zijn zeer goed bewaard gebleven! Helaas zien we wel schietgaten zitten. Tsja, Amerika….

Als we terug bij onze auto aankomen, vraagt een ouder stel ons wat we ervan vonden (we zagen hen onze kant op komen bij het panel, maar ze gingen weer terug). Ze kwamen uit Bluff en vroegen wat we nog meer wilden gaan zien. Ze blijken vrijwilliger in het fort in Bluff te zijn, of we daar al zijn geweest, nee dus. We willen alleen nog naar Recapture pocket en verder geen plannen. Nou, zij wisten nog wel iets moois, rij maar achter ons aan. Ze zijn met hun dochter en haar man en hun kleindochter van 15 op pad, we konden zo mee. Waar hun auto kon komen, kon de onze ook wel komen dachten ze. Oké, doen we, zo vast stond onze planning voor vandaag ook weer niet.

Ze rijden in de grote pick-up truck voor ons uit de Butler Washroad af en slaan een kilometer of 10 vanaf de hoofdweg linksaf, een dirtroad in. De weg gaat richting de San Juan rivier en het is een super dirtroad om te rijden, met veel bochten, omhoog, omlaag, door mul zand en over stenen. Het zand van hun pick-up truck stuift met onze ramen dicht en de ventilator dicht, nog via de raamopeningen naar binnen. Oranje zand in een grijze auto. De buitenkant was ook al niet schoon, nu is het binnenin ook nog vies! Onze huurauto doet het prima, we kunnen mooi kijken hoe het echtpaar voor ons rijdt. Totdat we een heuvel op moeten. Daar liggen zoveel rotsblokken dat we het niet aandurven zonder een lekke bank te krijgen. We rijden weer achteruit de heuvel af en gaan verder mee in hun pick-up truck en komen bij de San Juan Hill aan, daar waar de mormonen in ongeveer 1880 hun laatste berg over moesten voordat ze Bluff hebben gesticht, met een 7-span paarden de berg over. Wat een klus en wat een harde tijd ook.

In de jaren ervoor, rond 1100, hebben indianen hier aan de rivier gewoond en hebben ze in de rotsen woningen gebouwd, ze noemen het nu River house. Even verderop zien we weer rotstekeningen (van o.a. een slang) en een voorraadschuur voor mais uit die tijd. We krijgen een gratis en leuke rondleiding van het echtpaar met de naam Judd. Na verloop van tijd zien we steeds donker wordende wolken en ineens een onweersflits, dus wegwezen hier. Dirtroads rijden in de regen kun je nl. vergeten en is ronduit gevaarlijk. Met z’n zevenen in de pick-up truck, waarvan twee in de achterbak, gaan we weer.

Aangekomen bij de hoofdweg, hebben ze voor ons nog een tip: alleen locals weten het zeggen ze, hoodoos zijn hier iets verderop. We hadden zelf nog Recapture-pocket op ons lijstje staan. We besluiten eerst wat te eten in Bluff en dan naar het fort te gaan (daar hebben ze van alles uit 1880 nagebouwd en tentoongesteld). Kunnen we meteen zien wat de onweersbuien van plan zijn. Inderdaad regent het als we binnen een film kijken over de tocht van de mormonen in 1880. Het is een leuke afwisseling dit fort, het was echt het wilde westen zeg. We hebben nog een verkleedpartij gehad, nou ja, zie foto.

We gaan op zoek naar de weg van het echtpaar Judd en rijden via een goed begaanbare weg met links en rechts jaknikkers via zand en slickrock naar het aangegeven punt. Daar staan inderdaad mooie hoodoos! We struinen het gebied af en maken weer veel foto’s. Intussen zoeken we op de GPS de reeds bekende coördinaten van Recapture pocket op en het blijkt dat dit een andere plek is, de hoodoos lijken er trouwens wel veel op. Na 20 minuten zijn we weer op de hoofdweg.

Het is intussen bijna 5 uur, we hebben nog 168 km en een kleine 2 uur rijden voor de boeg naar Farmington in New Mexico. Door het verder verlaten land met af en toe zooi van de huidige indianen, rijden we via een hoekje Colorado richting Farmington, met een benzinemeter die steeds lager komt te staan. Nergens een tankstation, zelfs niet op kruisingen. Dorpen zijn er niet, dus zuinig doorrijden dan maar. Intussen brandt het bandenlampje ook weer, en daarna dus ook het benzinelampje.
Met nog 30 km voor de boeg, komen we in de buurt van Shiprock, pff, een tankstation! Yes, volgooien maar en we kunnen weer verder.
Om 19.15 komen we bij het hotel aan, er is een bruidspaar binnen en ja hoor, de hele avond feest schuin onder ons hotelraam. En in de aangrenzende kamer (met een tussendeur die niet echt geluidsdicht is) een zo te horen klein baby’tje en een jengelende peuter…. Welterusten!

Zondag 13 april
De weersverwachtingen: oeps, er wordt vanaf vanmiddag storm verwacht en regen, de rivier voor ons hotelraam stroomt veel sneller dan gisteren en het wordt maximaal 16 graden. Nu is dat laatste geen probleem, maar storm met al dat zand hier? Geen Ah-she-sli-pah of ander mooi gebied vandaag, we zoeken wat veiligers, Aztec Ruins National Monument hier 20 km verderop.

Als we aankomen regent het er al en na het bekijken van een korte film lopen we het terrein over, zo’n 400 ruimtes zijn aan elkaar gebouwd en de indianen hebben er geschat zo’n 200 jaar gewoond. Er is een kiva opnieuw opgebouwd en de rest zijn ruïnes. Een leuke invulling van de zondag. De thermometer geeft 51 graden F. aan, dat is 11 graden C. Brrr, weer niet goed!

Op veler verzoek een paar foto's van een lachende Wim ;-) Niet moeilijk die te vinden hoor!

groeten van ons!