Het wilde westen van Tasmanië

Bedankt voor jullie reacties, erg leuk!

Hier komt weer een verhaal:

Zaterdag 14 november 2015
De Salamancamarkt staat vanmorgen op ons wensenlijstje. Als we de auto inpakken regent het weer eens, het lijkt wel een dagelijkse routine. Maar met de auto en een paraplu komen we droog op de plaats van bestemming. Het is een leuke afwisselende markt met veel kramen waar mensen rustig voorlopen om de boel goed te bekijken. Veel groente, kleding, je kunt het zo gek niet bedenken of er is een kraam van. Vooral veel kramen met : eco, healthy, organic etc, maar ook oliebollen en bratwurst. En veel kleurige kleding, dat is aleen niet onze smaak. Nadat we langs een groep doedelzakspelers zijn gelopen, hebben we zin in koffie. Met de papaplu op lopen we in in Battery point, het oudste gedeelte van Hobart, en zien we een druk tentje en gaan naar binnen. Het lijkt een grote woonkamer en we kiezen voor koffie met chocolade-carameltaart. Oh zo heerlijk!

De volgende bestemming is Mount Field National Park. Na het betalen van 60 dollar voor de parkenpas (nou ja pas, het is gewoon een kassaprintje met naam en kenteken), brengt een korte wandeling ons bij de mooie Russell falls, dan omhoog naar de bovenkant ervan, naar de mindere horseshoe falls en als we doorlopen zien we de grote eucalyptusbomen van de tall tree walk. 79 meter hoog, op de Califonische redwoods na de hoogste bomen ter wereld. Al met al zijn we ruim 5 kwartier over deze mooie route gelopen.

We pakken de auto om verder het park in te rijden. Steeds hoger tot we op ruim een kilometer boven zeeniveau zitten en het weer behoorlijk frisser is dan beneden. Intussen is het helemaal droog en is het een mooie rit richting lake Dobson. Op een gedeelte zonder bomen zien we een alpineweide met mooie maar vreemde planten en na een korte wandeling besluiten we om te draaien en weer terug te rijden.

Het valt ons op dat je hier erg veel wandelingen kunt maken, waar je misschien wel een week voor nodig hebt om deze allemaal te lopen, maar daar hebben we in inze planning geen rekening mee gehouden. Het mooie tot nu toe is dat we met onze auto geen lange stukken hoeven te rijden.

We overnachten in een bed and breakfast "Hamlet downs" in Fentonbury. Naast een bed en badkamer hebben we de beschikking over een grote woonkamer en keuken. We hebben vanavond eerst een wandeling gemaakt door de grote tuin, waar het vogelbekdier regelmatig wordt gesignaleerd. We zagen wel regelmatig belletjes, maar het dier liet zich niet aan ons zien helaas. Komt hopelijk later nog.

Zondag 15 november 2015
Het is strak blauw buiten en we hebben een mooie rit voor de boeg, we gaan namelijk de Tasmaanse wildernis in, de Tasmanian Wilderness World Heritage Area. Het gebied bevat meerdere werelderfgoederen en nationale parken en is een van de laatste wildernissen op aarde. Het is ongeveer 16.000 km2 groot, een derde van de grootte van Nederland. Na een koffiestop bij een waterkrachtcentrale bij Tarraleah, is het eerste park dat we binnenrijden Cradle Mountain-Lake St. Clair NP. Het heeft een noord- en een zuidingang dat niet met elkaar verbonden is. We kiezen voor korte wandelingen achter elkaar in een lus, omdat het zulk mooi weer is: Watersmeet, Platypus bay en een aboriginal cultural walk. Het lake St. Clair is prachtig met de bergen op de achtergrond, het is bijna windstil. We lopen langs het strand richting de Platypus bay, maar toch zien we helaas geen platypus (vogelbekdier). Ze zijn actief rond zonsopkomst en zonsondergang, maar je weet maar nooit natuurlijk. De laatste track door het regenwoud via het aboriginalgedeelte voegt voor ons weinig toe en anderhalf uur later zijn we weer terug bij het visitorcenter. Wel hebben we heerlijk gewandeld.

We hebben nog een deel van een mooie autoroute voor de boeg, de A10, de Lyell Highway, richting Queenstown. Slingerend door een prachtige natuur, een deel door het Franklin-Gordon wild rivers NP, en met afwisselend bossen, vlaktes, blauwe meren en mooie uitzichten komen we rond 18 uur aan in Queenstown. We zitten in een eenvoudig motel, er is weinig accomodatie in dit mijnstadje met veel oude glorie uit de goldrush van een tijd terug. We zien ook weinig geschikte restaurants die open zijn en dus gaan we wat halen in de plaatselijke supermarkt die zowaar op zondag open is.

Maandag 16 november 2015
Weer mooi weer! We rijden op tijd weg richting de noordkant van Cradle Mountain-Lake St Clair NP, (CMNP) het meest bezochte park van Tasmanie. Maar eerst hebben we de Montezuma falls nog op ons lijstje staan. Het lijkt ons leuk weer eens een dirtroad te rijden, we hebben tenslotte een SUV met 4 WD gehuurd (Renault Koleos). Als we echter bij het beginpunt van de dirtroad aankomen, besluiten we gelijk om het niet te gaan doen, wat een slechte weg. Van hieraf is het 14 km enkele rit, duurt zo'n uur. Lopen kan ook via het 16 km verderop gelegen pad, maar deze wandeling duurt heen en terug in totaal 3 uur. Die tijd besteden we liever in Cradle Mountain.

We hebben gelezen dat de Antony road, de B28 (brede geasfalteerde weg) een mooie omweg is, en na even zoeken hebben we die afslag er naar toe gevonden. Vanaf deze weg kun je alle bergen van CMNP zien. En dat was het dan ook wel, we vonden deze weg niet mooier dan de A10 waar we al op reden.

Maar rond het middaguur komen aan in het CMNP, dit keer via de noordkant. Na info te hebben gevraagd in het visitorcenter proberen we zelf met de auto het park in te rijden, er zit een teller bij de slagboom en als er nog niet het maximale aantal auto's zijn toegelaten, mag je zelf rijden. Anders moet je met de shuttlebus. Wij mogen zelf rijden, mooi. Het is een smalle weg, vaak smalle eenbaansweg, wel begrijpelijk die shuttlebus.

Na de enthousiante verhalen van Dorine en Marinus sijn we van plan om rond het Dove Lake gaan lopen, 6 km rond waar je zo'n 2 uur over doet. Met die strak blauwe lucht erbij lijkt het erg mooi. Het is een tocht over boardwalk en paden, omhoog en omlaag, vaak dicht langs het meer. Ook is er een gedeelte waar flink geklommen moet worden. We vinden het ook een erg mooie wandeling, vooral het eerste gedeelte (met de klok mee). Na ruim 2 uur zijn we weer bij de auto, want we kletsen er wat af met allerlei mensen. Leuk om zo veel verhalen te horen en ideeen op te doen.

Rond 18:00 uur checken we in bij het Cradle Mountain hotel, net buiten het park, we maken wat te eten en daarna lijkt het me leuk om weer terug te gaan naar het park om tegen schemer op zoek te gaan naar wombats en wallaby's. Gelukkig wil Wim ook mee en na het parkeren bij Ronny's creek zien we al snel een aantal etende wombats. Ze vallen niet eens op tussen de planten. We zien er steeds meer, leuk! Ze poseren soms voor de lens, grappig.

Als we terugrijden zie we wallaby's al dan niet met jong in de buidel. Ook leuk! Ook zij eten. Weer verder. Dan zien we vlak voor het hotel ook etende wallaby's, we kunnen ze uit ons kamerraam zien. Hadden we dus daarvoor die kant niet op hoeven te rijden.

Dinsdag 17 november 2015
Vandaag willen we weer een aantal wandelingen maken in CMNP. Ons oog is gevallen op de Cradle valley boardwalk. Dit is een wandeling van 5,5 km en duurt een kleine 2 uur. We zijn eerst naar het interpretation center gereden, want hier wordt allerlei info over het gebied gegeven. Ook hebben we een mooie film over het ontstaan van dit gebied bekeken.

Rond half 11 zijn we gestart met de Cradle valley board walk en het bleek inderdaad een erg mooie wandeling, alleen moesten we wel veel klimmen. Soms denken we dat we meer klimmen dan dalen, maar of het ook klopt? Daarna zijn we met de shuttlebus naar Dove lake gereden en we hebben daar weer het eerste stuk van de wandeling gelopen en tevens lekker geluncht op het strandje even verderop. Erg mooi.

Vervolgens zijn we met de shuttlebus weer teruggegaan naar het interpretation centre. We zagen daar een korte Enchanted walk en besloten om die ook nog even mee te pakken. Deze wandeling is wel leuk, maar vergeleken met de voorgaande wandelingen viel deze ons een beetje tegen.

Intussen was het met al dat gewandel tijd om richting Burnie te rijden en na een rit van vijf kwartier waren we er al. We hebben meteen onze voorraden weer aangevuld bij Coles en onze tank was intussen aardig leeg geworden. Tussen Hobart en Burnie is geen fatsoenlijke winkel en tankstation te vinden. We zitten nu in het Burnie Ocean view motel met uitzicht op zee. Hier in de buurt blijken pinguins aan land te komen, dat gaan we morgen uitzoeken. Groeten van ons!