Strathgordon, Mount Nelson en Hobart

Zondag 29 november 2015
Weer een heerlijke dag voor de boeg, half tot zwaar bewolkt en 18 graden als we rond 10 uur vertrekken richting Strathgordon. Het grootste National Park van Tasmanie, Soutwest National Park, hebben we vandaag op ons programma staan. Het park is 6.128 km2 groot (1/7 deel van de grootte van Nederland) en ligt in de Tasmanian Wilderness World Heritage Area. Niet dat je er veel van kunt zien, er loopt 1 weg tot Strathgordon en snel daarna houdt de weg op. Totaal 2.15 uur rijden enkele reis, 150 km, een mooi tripje voor vandaag.

Als we Hobart uit rijden, hebben we zin in koffie, wat we in New Norfolk nemen. We nemen meteen een broodje voor de lunch mee van de Subway en we gooien voor de zekerheid onze tank nog even vol. Veel winkels zijn hier gewoon open op zondag. Voor de terugweg zien we hier al een Woolies (Woolworths). Handig! Het valt ons op dat er erg veel autowrakken bij huizen staan en dat hier redelijk veel oude auto's rondrijden. De wegen zijn uitstekend.

Na Maydena, een klein plaatsje, is het gebeurd met de bebouwing, dan rest 72 km bos en het laatste gedeelte, zo'n 23 km, is het gedeelte van het national park. Wel betrekt de lucht steeds meer, het wordt steeds kouder (van 19 naar13 graden want we komen steeds hoger). We komen langs een bord met een gemiddelde neerslaghoeveelheid per jaar van 190 cm. Ter vergelijking, we hebben "slechts" 900 mm, ruim de helft dus. En dat het hier vaak regent weten we inmiddels....

Eerst gaan we nog even aan bij Mount Field NP, op de route, en daar is wel een visitor centre voor wat meer info over dit park. Hopen we. De vriendelijke dame zegt ons toe dat er weinig wandelroutes zijn, maar een heel mooi uitzicht vanaf de weg met veel bergen en weinig bos. Ook zijn er aan het eind van de weg meren. Er is een korte track, creepy crawly, van 20 minuten. Daarna gaan we weer verder.

We rijden veel via bossen, al slingerend en omhoog en omlaag, op een hoogte van maximaal 651 meter. De afslag naar Creepy Crawly vinden we dan ook en ja hoor, het begint behoorlijk hard te regenen. We rijden dus eerst maar verder, dit kan op de terugweg ook nog wel.
De bewolking wordt steeds donkerder maar er blijven gaten in vallen, wie weet lost het nog op. Nee dus, maar echt hard regent het niet meer. We komen in het plaatsje Strathgordon, nou, niets of niemand te zien. We hadden niet verwacht dat de weg naar Strathgordon helemaal geasfalteerd en goed was en dat terwijl er nauwelijks verkeer is. Dat viel weer reuze mee. Er blijken slechts 18 mensen te wonen, er is een hotel en we komen enkele motorrijders tegen. Een mooie route op de motor! Lekker tuffen over deze weg met veel bochten en uitzichten.

Je kunt na Strathgordon nog een paar km verder doorrijden, wat we ook doen, er zijn namelijk dammen gebouwd rond 1975 en de stuwmeren vormen samen 94% van al het zoetwater op Tasmanie. Er wordt hier veel electriciteit opgewekt met behulp van waterkrachtcentrales. Wim loopt helemaal naar beneden de stuwdam op, ik vond het wel heel erg diep allemaal. Wim zag dat een paar jongelui zelfs de verticale trappen helemaal naar beneden namen. Dat lijkt ons helemaal zwaar. Lake Gorden uit 1974 is aardig leeg, wat een heel vreemd beeld geeft. De bomen die jaren onder water hebben gezeten, staan er nog maar alles onder een bepaalde voormalig waterlijn is wit tot zwart. Boven de waterlijn staan de bekende groene bomen. Heel surrealistisch.

We komen ook bij Lake Pedder en nog een paar andere stuwmeren. Jammer dat de lucht niet mooi blauw is, maar gezien de neerslaghoeveelheid vast heel gebruikelijk. Dan weer regent het, dan is het weer droog, dus op die momenten zien we nog van alles en vooral de weg weer terug vinden we mooi met al die ruige bergen. Ook rijden we nog een paar km om voor de Creepy Crawly Nature Trail dat ligt aan een zeer goed begaanbare gravelroad. Nou, we hadden al verwacht dat het kruip door sluip door zou zijn en dat klopt. Op een boardwalk loop je tussen groen bemoste bomen en takken door. Je hoort alleen de vogels. Als je dus wat langer bent dan Tess, zoals wij, wordt het zaak niet te vies en nat te worden van de bemoste bomen. Het is wel een apart gezicht en na 20 minuten stonden we weer bij de auto. Op naar de Woollies! Maar eerst anderhalf uur rijden. Uiteindelijk zijn we rond 18.30 uur weer in ons motel. Weer een leuke dag!

Maandag 30 november 2015
De laatste dag in Tasmanie alweer, time flies you know. Met het mooie weer willen we Hobart zelf gaan bekijken. Onze auto hebben we in de ondergrondse parkeergagage bij de haven geparkeerd. We besloten om de Battery Point Sculpture Trail te gaan lopen. Dit is een wandeling van een uur die gaat over de historie van de haven van Hobart. De wandeling gaat langs negen informatiepunten en bij elk punt wordt een bepaald deel van de geschiedenis verteld. Met dit mooie weer was het een zeer aangename wandeling, maar de bewegwijzering was op enkele punten niet helemaal duidelijk. Gelukkig was het mobiel internet weer behulpzaam.
Naast deze wandeling bestaat er ook nog een Historic Battery Point wandeling en deze duurt ruim twee uur.

Na de wandeling kwamen we uiteraard toevallig weer langs Jackman & Mc Ross bakeries en we hebben daar gelunched. We hebben heerlijke hartige taart gegeten. Vooral de geitenkaas vonden we erg lekker. Daarna zijn we doorgereden naar Mount Nelson.

Bovenop Mount Nelson staat een zogenoemd signaalstation. Met dit station werd de communicatie tussen Port Harbour en Hobart gerealiseerd en dat ging met behulp van hele hoge/grote signaalpalen die men dan op de andere berg kon zien en vervolgens weer doorgaf aan de volgende berg totdat het bericht over was. Het signaalhuisje kon je van binnen bekijken en het uitzicht is super. Het was er heel erg rustig en de bankjes waren bijna allemaal vrij. Ook stonden er ligzakken waar je heerlijk op kon wegdromen.

Na een tijdje chillen vonden we dat het tijd was voor de thee bij de signalstation brasserie. We hebben daarbij een muffin gegeten zoals we die nog nooit geproefd hebben. Echt super lekker!

Het was intussen alweer wat later op de middag geworden en we wilden nog even kijken bij een grote bouwmarkt om ideeen op te doen. We zagen niet echt veel nieuws, maar wat ons wel opviel dat er veel bestrijdingsmiddelen verkocht worden die in Nederland verboden zijn. Best wel vreemd vonden we.

Vervolgens weer terug naar ons hotel en we hebben alvast de koffers wat geordend en ingepakt. We mogen per koffer 20 kilo mee en dat is weer even uitzoeken wat in welke koffer kan.

Dinsdag 1 december 2015
Met stralend zonnig weer werden we weer wakker op onze laatste dag in Tasmanie. Omdat we dinsdagmiddag pas vliegen wilden we eerst nog de plaats Richmond bekijken. Hier is de oudste nog in gebruik zijnde brug te zien en tevens de eerste katholieke kerk van Australie.
Na het pakken en wegen van de koffers zijn we rond 10:00 uur richting Richmond gereden. De binnenweg naar Richmond vonden we erg mooi om te rijden. We hebben immers tijd zat. Het plaatsje Richmond was wel aardig om even te bekijken. Vanwege het supermooie weer hebben we heerlijk even gepicknickt in het parkje.

Daarna naar het vliegveld gereden, auto ingeleverd en koffers afgegeven. We zitten nu te wachten op onze vlucht om 16:15 (Nederlandse tijd 06:15 dinsdagmorgen). Rond 18:00 landen we dan weer in Sydney.

Groetjes Lydia en Wim