Wirepass, Buckskin Gulch en en Wave loterij

Vooraf: geen idee waarom jullie geen mail ontvangen, maar we hebben weer een verslag gemaakt

Zaterdag 5 april

Vanmorgen eerst geskypt met zus Maureen, altijd leuk om even bij te kletsen. Hierna vertrokken om bij het. BLM-kantoor (Bureau of Landmanagement) in Kanab om o.a. te vragen wat de staat van de House Rock Valley Road (HRVR) is, de onverharde weg die o.a. leidt naar de Wirepass en Buckskin Gulch. In zeer goede staat volgens BLM, mooi! Er is een kleine kans op regen en het wordt weer maximaal zo'n 14 graden, prima vooruitzichten. Deze HRVR nemen we 8.4 mijl om ons ter plekke in te schrijven in het register en de $6,- p.p. te betalen. Na een half uur lopen door een droge rivierbedding, mul zand en stenen, komen we aan bij de eerste slotcanyon, Wirepass. Dit zijn drie korte gedeelten (totaal 700 meter) waarvan de laatste steeds smaller wordt, minder dan een meter staan de wanden uit elkaar en ze zijn zo'n 50 meter hoog schatten we. Aangezien het intussen rond het middaguur is, staat de zon er midden boven en hebben we veel licht in de canyon. Wel moeten we twee keer een afdaling af, een ruime meter en ruim 1.80. Gelukkig licht er een boomstronk om vanaf te glijden. Aan het einde van de mooie Wirepass lopen we rechtsaf, de Buckskin Gulch in. Nu zijn de wanden nog veel hoger, tot zo'n 150 meter waardoor niet overal licht binnen schijnt. Deze canyon is 11.3 mijl lang en komt uit in de Paria River. In de canayon staat water, volgens BLM tot kniehoogte, maar dat valt erg mee, er liggen overal stenen om op te lopen. Op een onverwachte wiebelsteen na, houden we onze voeten droog. Na veel foto's te hebben gemaakt, besluiten we, als we ruim 4,5 km hebben gelopen, om terug te gaan, dezelfde route weer terug. De moeilijkste hobbel voor mij was de boomstronk op de terugweg, maar met hulp van Wim heb ook ik mijn weg kunnen vervolgen. Je zult wel moeten!

Zeer voldaan kwamen we weer aan bij de auto, ruim 9 km gelopen en dat zonder problemen met mijn achillespezen! Dat vraagt om meer!

We rijden een uur terug en overnachten in Victorian Inn in Kanab, in Victoriaanse stijl.

Zondag 7 april

Nu het gisteren zo goed ging, bedachten we ineens dat we ook wel konden proberen permits te krijgen voor de Wave, een heel mooie rotsformatie in Coyote Buttes North. Probleem is echter dat er slechts 20 mensen per dag naar toe mogen en het is er kwetsbaar en erg gewild. 10 mensen kunnen het geluk hebben via internet 3 maanden van tevoren permits te bemachtigen, 10 mensen de dag voor het bezoek. Velen komen dagelijks terug op het BLM-kantoor in Kanab om mee te doen met de dagelijkse loting waarvan de inschrijving begint om half 9. Om 9 uur worden dan, afhankelijk van het aantal mensen in de groepen, maximaal 10 mensen uitgeloot. Zo gezegd, zo gedaan, er zijn vandaag 70 mensen, dus een kans van 1 op 7. Voor ons zit een leuk stel Nederlanders, Henk en Reina, en zij willen graag voor de 4e keer naar de Wave. En ja hoor, 9 uur, de bingo begint, we hebben nummer 12 toegewezen gekregen en als eerste wordt ons nummer uit de bingo-molen gehaald, we mogen morgen naar de Wave! Wat een mazzel hebben we weer! Helaas mogen Henk en Reina niet mee, maar we spreken af na alle formaliteiten samen koffie te drinken in het dorp. Na het betalen van $7,- p.p. en een uitgebreide instructie van BLM met deze 10 mensen, gaan we op zoek naar het koffie-adres van Henk en Reina. Ze blijken erg veel kennis en ervaring te hebben in dit gebied (als je hier 23 jaar elk jaar komt, bouw je veel kennis op zo blijkt wel) en besluiten om vandaag samen naar de Box in de pariariver te gaan, bij de Paria Movieset. Met twee auto's door de mulle zandwegen voelt toch iets veiliger dan dat je er alleen bent.

Met een broodje van de Subway rijden we die kant op en komen aan bij een soort zoutvlakte met verschillende stromen, de Paria river. Het begint wel wat harder te waaien maar de zon schijnt en de jas kan uit. Om de rivier over te steken, zoeken we telkens naar de beste plek en met droge voeten voor bijna iedereen komen we onderaan de rotspartij en klimmen rustig naar boven over slickrock en soms losse stenen. We hebben een mooi uitzicht op de box, het smalste gedeelte van de rivier. Op een gegeven moment zijn Reina en ik gestopt en hebben onder een struik gewacht tot Wim en Henk ook weer bij ons aansloten. Een mooie klim omhoog, gezellig kletsen en ervaringen uitwisselend kwamen we weer bij de auto. Toch weer 6 km gelopen!

Na een heerlijke douche hebben we afgesproken samen te eten. Het werd het drukke Escobar, een Mexicaans familierestaurant.

Weer terug op de kamer werd er op onze deur geklopt door Rudi, een Belg die op het Alles Amerika forum veel info, fot's en video's zet en dezelfde nacht met zijn zoon Thomas in dit hotel overnacht als wij.

Na een heel gezellig gesprek zijn we weer veel wijzer geworden en hebben we de coordinaten voor de GPS, tips en de route voor de Wave die zij reeds gelopen hebben. Na erg veel info en tips vallen we eindelijk in slaap....

En nu is het bijna half 4 en ben ik klaarwakker. Want intussen lopen we alweer dagen achter met de foto's en dit stukje! En we hebben zoveel moois voor de boeg, dan wordt het stukje wel erg lang de volgende keer denk ik.

Voor straks: Alle batterijen zijn opgeladen, we "moeten" minimaal 3 liter water mee p.p. en wat te eten. Het gebied ligt in de woestijn, er is geen schaduw, geen water, geen toiletten, verwacht wordt maximaal 21 graden en weinig wind (uitzonderlijk!). Prima weersomstandigheden voor een mooie maar waarschijnlijk vermoeiende dag in de wildernis.

We hebben er zin in!


Groet Lydia