Port Arthur en Hartz Mountain NP

Donderdag 26 november 2015
De weersverwachting vandaag is koud met 6 graden, veel wind en regelmatige neerslag. Het bezoek aan Port Arthur hadden we daarom uitgesteld tot vrijdag. We zagen dat we vanaf de Big4 camping een route konden lopen en met de paraplu in de aanslag zijn we aan de wandeling begonnen. De route leidde ons naar de baai (Steward bay) achter de camping en deze baai heeft een prachtig strand met helder blauw water. Erg leuk! We zagen intussen een bui naderen en onze paraplu bleek een uitkomst, alleen begon het flink te hagelen. We zijn daarom maar gauw weer naar onze luxe cabin gegaan en hebben films gekeken. Het werd dus een dagje chillen.

Vrijdag 27 november 2015
Vanmorgen weer stralend zonnig weer, maar nog wel koud. Mooie dag om Port Arthur historic site te bezoeken (http://portarthur.org.au) en dat ligt hier zowat naast de deur, erg handig. Na een uitgebreid ontbijt waren we rond 10 uur bij Port Arthur. Bij de ticketverkoop kun je kiezen tussen verschillende varianten met boottochten en entree park. Wij hebben voor entree park met alleen baycruise gekozen, zonder bezoek aan de twee eilanden (kerkhof en jongengevangenis). Als je de eilanden wilt doen, dan heb je wel meer tijd nodig om alles te bekijken en we hadden een dag gepland.

Na een expositie over de geschiedenis van Port Arthur hadden we om 11:00 uur de baycruise. Op deze boottocht vaar je ook langs de twee eilanden en dat was weer mooi meegenomen. Mensen die voor de eilanden hadden geboekt werden daar afgezet en met een volgende ronde met dezelfde boot weer opgehaald. Tijdens de baycruise kregen we weer allerlei info wat er allemaal gebeurd is daar.

Port Arthur is overigens bij toeval ontdekt door een zeevaarder die in deze baai moest schuilen voor een storm. Voordeel van Port Arthur was dat veroordeelden uit Engeland en de Engelse kolonies niet makkelijk konden ontsnappen vanwege het kleine stukje land waarmee het schiereiland verbonden was met de rest van Tasmanie, de zogenoemde "Eagelhawk neck". Deze is bij laag water slechts 200 meter breed en makkelijk te verdedigen. Op de weg naar Port Arthur moet je hier uiteraard ook langs en kun je dingen bekijken. En staan een aantal gebouwen en de beruchte dogline.

Wat ons verder opviel was dat het gevangenenbeleid binnen Port Arthur veel meer gericht was op rehabilitatie in plaats van straf. Uiteraard was het al een zware straf als je hier terecht kwam. Vanaf een straftermijn van 7 jaar werd je verscheept naar Port Arthur. Kinderen vanaf een leeftijd van 7 jaar werden in die tijd al volgens het volwassenenrecht berecht. Later werden pubers gescheiden van volwassenen, ze werden op een eiland gezet, Point Puer boys prison, zodat ze niet door hen beinvloed werden of hun ideeen overnamen.

Er werden ook mensen veroordeeld die veel kleine criminaliteit hadden begaan, zoals het stelen van brood of kleine zaken. Deze mensen kwamen dus in contact met zware criminelen en om dat te voorkomen werden ze op een andere etage van de gevangenis gehuisvest. Er waren 4 verdiepingen. Ook werd overdag veel gedaan aan educatie en het leren van een vak. Voor mensen die psychisch doordraaiden was er een speciale afdeling waarin men elkaar niet mocht zien en waar men niet mocht praten. En dat 3-12 maanden lang. Een soort zelfreflectie was de bedoeling, maar deze mensen kwamen hierdoor in grote psychische problemen en dat was tot dan toe niet bekend.

In de middag kregen we een rondleiding langs de vele gebouwen daar op eigen gelegenheid kon je het gehele gebied bekijken. We hebben de voor ons meest interessante gebouwen bekeken. In het officiershuis kun je de geschiedenis als het ware ruiken. Op meerdere plaatsen zijn herinneringen aan deze tijd te vinden.

Voordat we terugreden naar Hobart hebben we eerst nog een aantal kleine bezienswaardigheden in de buurt bekeken, de Maingon bay outlook en de Remarkable cave. We vonden dit zeker de moeite waard om even mee te pakken. Vervolgens in ruim 1,5 uur teruggereden naar Hobart. Onderweg nog even langs de Coles supermarkt in Sorell geweest. Dit is de dichtsbijzijnde grote supermarkt als je van/naar Port Arthur rijdt.

Zaterdag 28 november 2015
Vandaag willen we het zuidelijke deel van Tasmanie gaan verkennen. We zien dat het meest bereikbare zuidelijke punt van Australie, Cockle Creek, hier toch nog ruim 2 uur rijden vandaan ligt, net wat te ver voor ons (van daaruit is het volgende zuidelijke land Antartica). Het wordt wat dichterbij, we gaan de Huon Valley verkennen. We hebben koers gezet richting Huonville. Na ruim een uurtje rijden kwamen we rond 11 uur aan in Huonville en dat was een mooi moment voor een koffiestop met wat lekkers. Daarna doorgereden naar Hartz Mountain NP. Je hebt hier ook een treetopwalk, maar dat hadden we al eerder gedaan in Australie en Nieuw Zeeland, dus deze hebben we overgeslagen. Op een gegeven moment kwamen we op een gravelroad en we zijn doorgereden tot aan de Lookin Lookout. Dit is een heel klein paadje waar een aantal werktuigen staan uit de tijd dat bossen werden gekapt. Op zich wel leuk, maar we vonden dat niet echt de moeite waard.

Vervolgens een aantal kilometers doorgereden naar de day use shelter/walker registration. Van hieruit kun je een aantal wandelroutes van verschillende lengte en moeilijkheidsgraad lopen. We zijn gestart met de Lake Osborne walk, een makkelijke wandelroute van een klein uurtje. De route zelf vonden we echt mooi met heel veel kleine waterloopjes, mooie uitzichten, bijzondere bomen en overstekende wallabies. Aan het eind kom je bij een meertje waar je rustig op een bankje kunt genieten van de omgeving. Erg mooi. Onderweg zagen we zelfs sneeuw en troffen we een paar Australiers. Ze gaven aan dat de Lake Esperance route ook erg mooi is.

We besloten daarom om deze middelzware route van een kleine twee uur te lopen. Deze route was duidelijk zwaarder, omdat het wandelpad regelmatig een beekje bleek te zijn met afwisselend zwaardere stukken, dan weer hout met kippengaas erop, dan een stenen pad, een bospad, maar we vonden het goed te doen. Wel waterdichte schoenen mee (en Wim had zijn sportschoenen aan). We hadden niet verwacht dat daar nog veel meer waterloopjes waren, die dus vaak ook over het pad gingen, erg leuk. Route was zeker de moeite waard!

Na drie uur wandelen en een lunch wilden we nog de Arve falls en Waratah lookout zien. De Arve falls vonden we erg leuk, maar de Waratah lookout vonden we minder. Het werd intussen al wat later en onderweg hebben bij de Italiaan gegeten (Tower pizza) in Huonville, erg lekker. Rond 19:30 uur waren we weer terug bij ons hotel in Hobart. Wat is Tasmanie toch mooi!

Groetjes Lydia en Wim