Angels Landing en The Vortex Camelback

Zaterdag 16 april 2016

Vandaag gaan we vanuit Kanab richting Washington (Utah) en we kunnen mooi weer de weg door Zion rijden en eventueel een hike lopen. Probleem vandaag is dat de toegang tot alle nationale parken, dus ook Zion, de komende week gratis is, en op deze weekenddag verwachten we grote drukte. Daarom dachten we dat het toch niet zo'n goed idee is om de Angels landing hike te gaan lopen, zoals we 2 weken geleden hadden bedacht, maar de naar onze verwachting minder drukke Kayentatrail.

We vertrekken rond half acht vanuit Kanab, zodat we mooi op tijd in Zion kunnen zijn. Om kwart over 8 rijden we vanaf de oostkant Zion in met de zon in de rug. Het is en blijft een erg mooi park, vanaf de weg omhoog kijkend naar de immense hoogtes en kleuren, geweldig. We hebben onze Gopro op het dak gezet, zodat we de weg door Zion thuis nog eens rustig kunnen nagenieten.
Rond 9 uur zijn we bij het visitorcenter en nemen de bus om de Kayentatrail te doen, vanaf stoppunt 5, maar het valt erg mee met de drukte. Zullen we dan toch proberen Angels Landing te doen? Dit is een rots van 454 meter hoog, die je kunt bereiken via een aangelegd pad van 3,9 km lang. Vanaf Angels landing heb je een spectaculair uitzicht over de Zion Canyon. Helaas zijn er meerdere mensen overleden op deze tocht van zo'n 5 uur. Nou dat belooft wat!

Om half 10 stappen we uit de bus en beginnen we eraan, we zien wel en teruggaan kan altijd. Er lopen meerdere mensen die kant op, maar gelukkig geen grote aantallen. We lopen eerst het pad op, dat is klimmen maar het gaat prima. Het is een graad of 3 Celsius, maar als je loopt, is het niet koud. Na de eerste klim kom je in de zogenoemde Refridgerator canyon (koelkast vanwege de temperatuur), maar van afkoeling merken we niets, omdat de temperatuur al laag is. In de hete zomer moet dit wel een heerlijk koel gedeelte zijn. We lopen verder omhoog en op een gegeven moment lopen we steeds evenwijdig omhoog met haarspeldbochtjes (switchbacks). Tot we ons bedenken dat dit de "beruchte" 21 bochten van Walters Wigles zijn. Voor we het ons realiseren zijn we al boven en dat viel reuze mee dus. Nu nog richting Scout overlook, waar we zowaar noodtoiletten zien staan. Hier staan veel meer mensen die uitrusten en wat drinken/eten.

We hebben ook wel trek in onze lunch en besluiten een pad naar links te nemen om daar een rustige plek te zoeken, wat lukt. Lekker onze broodjes opgegeten en toen de laatste klim, de hike naar Angels landing zelf. Dit deel gaat vrij steil via de rotsen en er zijn kettingen waar je je aan moet vasthouden. Probleem bij dit deel van de route is dat mensen elkaar in twee richtingen moeten passeren en dat je dus soms de ketting los moet laten. We lopen telkens in groepjes heen of terug en dit gaat eigenlijk prima, men helpt elkaar, wacht op elkaar en laat elkaar passeren. Ook geen probleem dus. Daarna komen we bij een horizontaal plateau op 1706 meter hoogte. Lydia besluit om niet verder te gaan, want het pad wordt nu wel erg steil en smal. Nu we er toch zijn, wil ik het wel proberen.

Na het aanzetten van de walkie talkies, een flinke slok water en het achterlaten van alle niet noodzakelijke spullen, ben ik met een groep meegelopen. De sfeer was meteen al erg gezellig en het pad werd inderdaad smaller, maar niet zo smal als het van een afstand leek. Er waren bijna overal kettingen waar je je aan kunt vasthouden en de stukken waren inderdaad wel steil, maar de hike naar Yellow rock 2 dagen geleden vond ik eigenlijk veel lastiger.

In een klein half uur was ik boven aangekomen en ik dacht dat ik er was. Dus met de walkie talkie Lydia gesproken en ze gaf meteen aan dat ik nog een stukje verder moest hiken. Dat laatste stuk was ook erg steil, maar eigenlijk best wel goed te doen. Ik zag wel steeds meer mensen die eigenlijk niet naar boven hadden moeten lopen, maar we hebben elkaar er met de groep doorgesleept. Best wel gaaf om te zien dat in zulke situaties mensen die elkaar nog nooit hebben ontmoet er samenhorigheid ontstaat. Leuk om te zien hoe dergelijke groepsprocessen gaan.

Eenmaal boven aangekomen (op 1758 meter) was het een drukte van jewelste en de uitzichten zijn daar echt hemels. Prachtig, prachtig en nog eens prachtig. Na het maken van foto's en video's heb ik nog een tijdje gewoon gezeten en genoten van het uitzicht en de mensen. Op de weg terug merk ik dat ik toch wel heel veel voordeel heb van mijn lengte en kon een aantal mensen naar beneden begeleiden. Een mevrouw was wel heel erg bang (stond echt te trillen van angst) en wel gaaf dat je zo andere mensen vertrouwen kunt geven en naar beneden mag begeleiden. Best wel rare ervaring, want ik ben van nature helemaal geen klimmer.

Na ruim een kwartier was ik weer beneden en zei tegen Lydia dat de Yellow rock hike veel lastiger was en dat ze deze best wel had kunnen doen. Het is immers maar 50 meter hoger dan waar ze zat te wachten.

Het pad naar beneden was uiteraard een stuk makkelijker dan omhoog. Voor we het wisten waren we weer bij de bus (die elke 5-6 minuten gaat) en we zijn een halte verder uitgestapt om vanaf beneden naar boven te kijken waar we geweest zijn. Het lijkt wel erg hoog zo, die 454 meter. We zijn een stuk langs de rivier gelopen om bij de halte die daarna komt weer met de bus terug te gaan richting de auto. Weer een prachtige ervaring! We hebben ons al voorgenomen om bij ons volgende bezoek de Observation Point trail te gaan lopen. Dan heb je uitzicht op Angels Landing.

Zondag 17 april 2016
Vanochtend eerst even geskypt met bijna-jarige zus Maureen en de hele familie die daar op bezoek was. Vandaag wilden we wat rustiger aandoen en we hebben de 2 uur hike naar the Vortex of ook wel Camelback genoemd. 2 jaar geleden hebben we deze tip van mensen die tegelijk met ons bij Yant flat waren gekregen.

Eerst nog even langs de Walmart voor een lunch en daarna direct door naar het startpunt van de trail. De herkenningspunten in de beschrijving vanaf Dammeron Valley konden we niet volgen en we zijn daarom maar naar het plaatsje Gunlock gereden om het vanaf de andere kant te proberen. Een aardige mevrouw vertelde ons de weg en we waren vlakbij. We parkeerden bij een meertje en zijn van daaruit over de bergen met lavastenen geklauterd, vervolgens een kreekje over, en dan klimmen rechtstreeks naar Camelrock. We hadden al zo'n flauw vermoeden dat dit niet de normale weg was en we hoorden later dat we een parkeerplaats later hadden moeten pakken. Maar goed een beetje klauteren en klimmen is ook nooit weg.

We hebben vervolgens de hike van twee uur gelopen, genoten van de uitzichten en een paar mede hikers gesproken. Ook was en een mooi beekje waar Wim uiteraard weer een aantal dammetjes kon bouwen. Het is groter dan we verwacht hadden, maar het viel ons t.o.v. Yant flat wat tegen. Of zijn we wel erg verwend?

Intussen was het rond 15:00 uur geworden en we wisten dat ons volgende hotel (Ramada St. George) een mooi groot zwembad heeft en daarom zijn we doorgereden om lekker even te relaxen/uit te rusten. Ons favoriete restaurant Brickoven hiernaast was helaas gesloten (op zondag) en we zijn daarom naar Black Bear gegaan. Ach, op z'n Amerikaans.....

Maandag 18 april 2016
Vandaag onze koffers eerst maar eens geordend en na het redelijk uitgebreid ontbijt richting Las Vegas vertrokken. De route via Lake Mead vinden we mooier om te rijden dan via de I-15, dus hebben we deze gepakt. Het is een uur langer. Onderweg weer even lekker gepicknickt en rond 13:00 uur waren we in Las Vegas. We wilden nu eens een ander winkelcentrum proberen en we kozen voor het winkelcentrum waar onlangs een nieuwe Applestore is geopend en tevens een Messina ijssalon is. Deze kennen we van Sydney. Dit winkelcentrum Summerlin ligt in het westen van Las Vegas.

Het is misschien omdat het maandag was, maar we waren zo'n beetje de enige shoppers in dit gigantische moderne winkelcentrum, best handig. Alleen in de Applestore was het ietsje drukker.

Rond 17:00 uur waren we weer bij het Travelodge hotel en hebben we nog heerlijk even van de lekkere temperatuur genoten. Dinsdagochtend 10.50 uur (19.15 in NL) vliegen we via Chicago naar Amsterdam.

Iedereen heel hartelijk bedankt voor het volgen van onze blog en de leuke reacties die we daarop kregen via de verschillende sociale media.

Onze speciale dank aan Henk & Reina, Rudi en Tomas voor alle inspiratie en tips! (http://www.kalamantravel.com).

Groetjes Lydia en Wim