Buitenaardse gebieden rond Hanksville en Moab

Donderdag 7 april 2016
Vanmorgen hebben rustig aan ingepakt, getankt (omgerekend 55 eurocent per liter) in Escalante (en meteen een broodje van de Subway gekocht voor de lunch) waarna we richting Boulder rijden. Dit gaat via de mooie Highway 12, dit is een van de mooiste wegen hier. In Boulder hebben we koffie gehaald en toen de afslag richting Burr-trail genomen. Deze weg is eerst een heel aantal mijlen verhard en daarna komen de onverharde haarspeldbochten die je via de Waterpocket Fold naar beneden leiden. Enorme rotsen (eerst rode, daarna de "vouw" in vele kleuren) maken het een bijzonder mooie weg in GSENM en Capitol Reef NP.

Via de Notom-bullfrogroad rijden we richting de hoofdweg, de HW 24. Na een poosje rijden gaan we op zoek naar Factory Butte, een grote rots. Er paar afslagen ervóór zien we velen aan het motorcrossen op de rotsen. Daar eerst maar eens kijken, het is Wim’s heel oude hobby. Het is volgens de info een gedeelte van dit landschap waar dit toegestaan is.

Toen alsnog de afrit naar Factory Butte genomen. Al snel komen we de immense rots/berg voorbij. Er is steeds meer verstrooide bewolking wat het een mooie aanblik geeft. Dan hebben we nog een aantal wensen op ons lijstje. We zoeken ze op in de GPS (bedankt Rudi !) en rijden eerst naar de Eroded rocks, en klein gebied met erg fragiele rotsen, erg leuk! Na een half uur rondstruinen hebben we weer voldoende mooie foto's gemaakt en rijden we terug, nog even kijken bij een soortgelijk gebied, en dan gaan we op zoek naar Moonscape overlook. Nou, alsof we echt op de maan zijn, grijze badlands, een heel aparte plek. Intussen was het 5 uur en hebben we besloten om de Mars Research station over te slaan, we rijden naar ons hotel, Whispering Sands in Hanksville. Bij Duke's grill hebben we lekker gegeten. We kunnen zowaar nog even buiten zitten op het balkon om de ervaringen van de andere liefhebbers van dit gebied te horen.

Vrijdag 8 april 2016
Vandaag hebben we in de San Rafael Swell van allerlei hikes en een loop op ons programma staan. De eerst is Little Wild Horsecanyon, die samen met Bell canyon een loop van 8 mijl/12,8 km vormt door o.a. slotcanyons. Als we rijden richting de trailhead, valt ons op hoeveel trailers en tentjes onderweg aan de kant tegen de rotsen aan staan. Oké, het zij zo. Als we aankomen bij de trailhead, staan er wel erg veel auto's en lopen er veel mensen en vooral ook veel kinderen. Dat belooft wat. En bijna in colonne lopen we richting de canyon, die overigens erg mooi is, maar foto's maken is met al die mensen lastig. Na een aantal mooie smalle gedeeltes komen we bij een punt waarop veel mensen staan, er volgt een smal gedeelte waarbij mensen van beide kanten elkaar proberen te passeren. Over elkaar heen en wachten tot er mogelijkheid komt om erdoor te kunnen, dat gaan we niet doen. Overigens is de sfeer overal goed, mensen helpen elkaar en wachten geduldig af. De kinderen klimmen en klauteren overal op, het is een drukte van belang.

We besluiten om terug te gaan, net als anderen. Al lopend kletsen we met mensen die het interessant vinden dat we uit Nederland komen, iemand heeft namelijk Fries gestudeerd. En blijkbaar hebben kinderen de afgelopen week “spring break” gehad, een week vakantie, en Little Wild Horsecanyon is een kindvriendelijke bestemming hier in de buurt. Vandaar die drukte. Terug bij de auto tellen we zo al 110 auto's/campers, als daar 4 personen gemiddeld inzitten.....

We gaan naar de verderop gelegen Crackcanyon. Eerst een klein uur rijden via een dirtroad, en ook hier staan overal heel veel wildkampeerders in campers, tentjes etc. en we zien veel off road karts. Die worden veel gebruikt op deze "wegen". Gezien de droogte stuift het enorm, rode stof, onze auto is al rood van kleur, dagelijks maakt Wim hem schoon, de stof komt gewoon door de kieren naar binnen.

Bij Crackcanyon aangekomen eten we onze lunch, en even daarna komen er vier grote 4x4 auto's bijstaan, een groep met kinderen zo te zien. Eén auto heeft een lekke band, ook dat kan makkelijk. De meeste auto's zijn van die grote 4x4 bakken, wij hebben meestal de kleinste auto bij een parkeerplaats. Na de lunch gaan we op pad om de Crackcanyon te bezoeken. Na een km in de wash te hebben gelopen, staan er 2 karts met mensen, waar we nog even mee aan de praat gaan. Ze komen vanuit Oregon voor een weekend kamperen hier.

We lopen verder de canyon in, een mooie gatenkaas zo lijkt het. Grote holen in de poreuze wanden, geel, wit, oranje, weer iets bijzonders en anders dan we kennen. Na een uur komen we aan bij de beruchte slide, een glijbaan van slickrock waar je vanaf kunt, maar lastig tegenop. Hij schijnt 2,4 meter hoog te zijn, maar dat betwijfelen we. Daarna volgt een slotcanyon. We hebben de gaten wel even gezien, gezien ons programma van vandaag besluiten we om terug te lopen en een uur later zijn we weer bij de auto. Een leuke canyon!

De loop van 3 uur die we hadden gepland, laten we voor wat het is (altijd een goed reden om terug te gaan ;-) ), we hebben nog een rit van 1,5 uur voor de boeg richting Moab. Als we echter weer op de HW24 rijden, zien we links en rechts van ons in de verte regenbuien. Oeps, dat hebben we liever niet op de dirtroads. Maar we rijden eromheen en krijgen alleen een paar druppels mee. Als we in het drukke Moab zijn rijden we ineesn de drukte in, het is weekend en hier is altijd veel bedrijvigheid. Adventure, jeepsafari's, tours, van alles om actief bezig te zijn. We eten even bij Denny's en zoeken dan Adventure Inn op, 3 nachten zijn we hier. Genoeg te zien en te doen!

Zaterdag 9 april 2016
Vandaag gaan we de westkant van Moab bezoeken. Het grootste National park van Utah is Canyonlands. Canyonlands wordt door 2 rivieren gescheiden, waarmee een Y-vorm is ontstaan, de drie gedeelten zijn niet met elkaar door een brug of zo verbonden, ver omrijden dus. We kiezen voor het meest toegankelijke gedeelte, het noordelijke Island in the Sky. We hebben de coördinaten van Marlboro point, dat in Island in the Sky ligt, en die rots willen we eerst proberen te vinden.

Dat vinden lukt best, maar onze auto heeft onvoldoende bodemvrijheid om de zandweg te bereiden en 3 km voor het punt draaien we om. En het regent wat, in de verte zien we regenbuien. Hmmm.

Dan gaan we eerst naar het Visitor Center, we zien daar een korte film. Het is wel erg koud zo met onze korte broek aan, die 22 graden zijn nog lang niet bereikt, of was dat alleen voor Moab? We zien een hele tijd maximaal 12 graden op de thermometer. Dan rijden we langs een aantal uitzichtpunten. De wandeling naar Mesa-arch (jeetje wat een afgrond erachter), naar Orange cliffs, Grand View point, Upheavel dome (is het een krater of wat anders?) en we zijn weer uren verder, telkens kijk je van bovenaf de enorme canyon in. En beneden in de canyon zien we jeeps, moutainbikers, crossers, auto's.... Zouden we daar ook kunnen rijden? De Shafertrail, veel over gelezen van mensen die voor ruim 200 euro per dag een 4x4 Jeep huren, maar hij lijkt ons prima te doen met onze Jeep Cherokee. We gaan het gewoon proberen, we kunnen altijd weer achteruit!
Om 3 uur beginnen we aan de 72 km lange tocht naar Moab, zo’n 50 km daarvan is dirtroad. O zo leuk! Na een tiental haardspeldbochten is het nog een prima berijdbare zandweg en komen we bij een mooi punt waar een man staat te fotograferen (die rijdt in een gewone auto) en we vragen hem naar de toestand van de weg. "Prima te doen" zegt hij en "hier komen zo mooie uitzichtpunten". Oké, dan rijden we verder, we zien nog meer mensen zonder de geadviseerde 4x4. Gelukkig heb ik een goede chauffeur ( ;-) ) die rustig over alle hobbels en kuilen rijdt, nergens een probleem dus. (Wim: En gelukkig heb ik een hele fijne en gezellige passagiere die goed meekijkt :-)).

Deze man komen we steeds weer tegen en na een aantal keren komen we aan de praat over andere zaken dan mooie uitzichten en hij blijkt ieder jaar 10 maanden aan reizen te besteden en heeft ook al 7 keer Tasmanië bezocht, ook afgelopen december. Zijn volgende bestemming is het noorden van Argentinië en adviseerde ons om daar ook eens naar toe te gaan. Hij wil wel als gids fungeren. Erg leuk om deze mensen te ontmoeten en ervaringen uit te wisselen. 10 maanden per jaar....dream on.... :P

Wat een geweldige dirtroad, met af en toe slickrock, losse stenen maar vooral veel zand. Genieten, we zijn helemaal in ons element!

We komen zonder problemen aan op de verharde weg, de Potash road. Maar de conditie van de weg kan morgen anders zijn, Las Vegas heeft nl. vandaag extreem veel regen gehad en er wordt gewaarschuwd voor flashfloods in die regio, waaronder de Muddy river en in de buurt van de Valley of Fire waar we een week geleden waren.

Na zo'n 30 kilometer kwamen we langs de trailhead van de Corona arch trail, die we een tijd terug ook gelopen hebben. Rond half 7 waren we weer terug bij ons hotel. Weer een superdag!

Groeten!!