Boulder-Bryce Canyon

We krijgen steeds meer reacties, ook uit onverwachte hoek, erg leuk allemaal! We gaan dus nog maar even door met het bijhouden van ons reisdagboek! Onze internetverbinding is echter zo traag, dat we voorlopig niet meer foto's kunnen oploaden helaas.

Woensdag 25 september

Toen we vanmorgen vertrokken vanuit Boulder, zagen we een waarschuwingslampje branden, de bandenspanning van de auto was te laag. Wij naar het tankstation een paar mijl verderop. Ze hadden een compressor en een bandenspanningsmetertje. Daar werden we niet veel wijzer van, we zagen dat de aangegeven gewenste spanning nog lager was dan wat erin zat. We hebben dus op de gok bijgevuld, en ja hoor, het lampje brandde niet meer. Gelukkig maar. Toen richting Escalante gereden via de mooie Highway 12. Bij het visitorcenter gevraagd naar de conditie van de wegen na de regen van zondag. We hebben gepland a.s. zaterdag via Grand Staircase Escalante National Monument (GSENM) van noord naar zuid naar Page te rijden, dat is 188 km. Het blijkt dat beide wegen (Cottonwood Road en Smoky Mountain road) afgesloten zijn. Dat wordt 70 km omrijden via Kanab. Wel is de Hole-in-the-rock-road open, je komt dan aan de noordkant van een stuwmeer, Lake Powell, uit maar kunt niet doorrijden naar Page. We besluiten deze weg vandaag te rijden om o.a. naar de slotcanyons te gaan. We horen al van de mevrouw in het visitorcenter dat er een grote plas water voor Peek-a-boo slotcanyon ligt, kniehoog. Daar moet je doorheen voordat je de canyon kunt gaan beklimmen. Een halve mijl verderop ligt Spooky slotcanyon, ook niet makkelijk. Doen we dus niet, we besluiten te kiezen voor de makkelijker dry fork-creek. Het pad naar de slotcanyons is dezelfde, beneden kun je kiezen uit drie.

De Hole-in-the-rock-road is 56 mijl lang over wasbordondergrond, stenen en zand. Er staat een behoorlijke wind/storm, dus stuift er veel zand over de weg. Na 13 mijl stoppen we eerst bij Devil’s garden. We lopen rond langs mooie, fotogenieke hoodoo’s, prachtig! Wij vinden dit mooier dan Goblin Valley. Veel foto’s met blauwe lucht, super. Nog 13 mijl verder en we komen bij de afslag voor de slotcanyons. Deze weg is helemaal slecht, maar we komen er wel.

Oke, toen naar de slotcanyon gelopen. Nou ja gelopen, het is meer steil afdalen over rotsen en we voelden ons echte hikers. Na ongeveer 40 minuten hiken kwamen we ruim 100 meter lager aan bij de slotcanyons. Toen links af de dry fork creek canyon in, dat is een erg mooie slotcanyon om in te lopen met aan weerszijden steile rotswanden, een meter of 6 hoog, waar je soms met je armen beide wanden kon aanraken.

Daarna hebben we bij de Peek-a-boo slotcanyon gekeken en daar bleek inderdaad een grote plas rood oranje rotswater voor te liggen. Deze canyon moet je echt beklimmen op handen en voeten en om er alleen al in te komen (zonder plas water) lijkt ons al een heel (maar mooi) avontuur.

Vervolgens de heftige 100 meter weer omhoog geklommen richting parkeerplaats, met onderweg de nodige tussenstops om water te drinken en even bij te komen, want water dat is hier echt een must! Na in totaal bijna twee uur lopen zijn we weer boven. Trots op onze geleverde prestatie.

Op de terugweg reden we iets harder en dat is toch wel veel fijner rijden. Winkels en eetgelegenheden zijn hier vrij schaars, dus we hebben even bij de Subway in Escalante gekeken of we iets konden vinden en wat bleek er was ook een wasstraat daar! Dus de auto maar even gewassen en we zagen de auto inderdaad blauw was. Dat hadden we lang niet meer gezien.

Bij de Subway konden we niks te eten vinden en verderop zagen we een klein eetcafé met de naam Outfitters. Erg leuk en lekker pizza gegeten daar, echt aan te bevelen. Na een rit van ongeveer 50 kilometer kwamen we rond 19:30 uur aan in Cannonville, we zitten hier drie nachten in hotel Grand Staircase Inn op zo’n 16 mijl van Bryce Canyon. Een collega van Wim met zijn vrouw (Corné en Petra) zijn hier ook op vakantie en we hebben gepland dat we elkaar hier morgen ontmoeten. We hebben via internet nog geen contact met ze kunnen leggen, dus we hopen dat het gaat lukken.


Donderdag 26 september 2013
Na een heerlijke nachtrust van de inspannende trail gisteren, hebben we besloten vandaag rustig aan te doen. Foto’s en video’s bijwerken, lezen, internetten en wassen. Daarvoor moeten we naar een naastgelegen dorpje Tropic. Easy going dus.

Maar eerst ge-Skypt met pa en ma en daarna met Maureen in Haarle. Erg leuk dat ze zelf kan Skypen en dat ze nu bij Te Passe wifi hebben!

Daarna maar eens kijken waar Corné en Petra komen te staan, de KOA-camping waar ze met hun huurcamper aan zullen komen, ligt naast ons hotel. We hebben een briefje voor ze achtergelaten bij de receptie. En we mochten van de vriendelijke man daar wel onze was doen in hun laundry. Zo gezegd, zo gedaan, de was in een van de machines gestopt om het over ruim een half uur weer leeg te halen. We lopen terug naar de auto, ziet Wim dat de linkerachterband wel weer wat zacht is. Hmmm. En inderdaad, als we de auto starten, brandt het beroemde/beruchte lampje weer. Oké, we rijden alsnog naar Tropic 5 mijl verderop om de band weer op te pompen (er is geen werkende compressor in Cannonville) en nemen meteen wat te eten voor de lunch mee. En weer terug de was in de droger, ook weer lekker schoon. Intussen is het 14 uur en wachten we op een teken van leven van Corné en Petra.

En inderdaad, rond 16:00 uur geklop op de deur en daar waren ze. Meteen veel bijgekletst met een drankje. Zo aan het eind van de middag kregen we allemaal toch wel trek en we vonden het allemaal een goed idee om bij de camper van Petra en Corné te gaan bbq-en. Zo gezegd zo gedaan. Petra en Lydia zorgden voor het eten, Corné maakte de bbq aan en ik liep wat verdwaasd rond ;-)

Tijdens de bbq vonden we dat het toch wel aardig koud werd en we zijn in de camper gaan zitten met de verwarming aan. Supergezellig om zo in Amerika met vrienden bij te kletsen. De koffie bij Petra was weer echt ouderwets lekker (in plaats van die slappe Amerikaanse bakken). Na de bbq weer in het stikdonker naar ons hotel gelopen.


Vrijdag 27 september 2013

Vandaag willen we met Corné en Petra de Navajo- en Queen Garden-trail lopen in Bryce Canyon. Het is om 8 uur nog min 1 graad, de voorspelling voor vandaag is 10 graden. Dus een korte broek aan voor Wim (want het wordt vast warmer in de zon....).

Na het ontbijt wilden we de auto pakken en ja hoor, de linkerachterband is weer zacht. Er zal dus wel een serieus probleem met de band zijn. Samen met Corné en Petra zijn we richting Tropic gereden en hebben een bandenreparatie-spuitbus gekocht en gebruikt. Hopen dat het probleem nu echt is opgelost! We hebben namelijk geen reserveband maar een thuiskomertje.

Vervolgens hebben we bij de Subway nog even een lunch ingeslagen en toen zijn we naar Bryce gereden. De Navajo- en Queen Garden trail was gelukkig weer open en we hebben deze voor de vierde keer gelopen. Het was weer super mooi, wel koud door de frisse wind (10 graden), maar dat mocht de pret niet drukken. We hebben er ruim drie uur over gedaan (record!) en we hebben super genoten van de gezelligheid, het bijzondere landschap en de prachtige blauwe luchten. Uiteraard heel veel foto's en video gemaakt. Ook zagen we drie voor ons onbekende vliegtuigen overvliegen, wie iemand wat het zijn?

Na de trail hebben we nog een stukje van de route door Bryce gereden en tot slot bij het visitorcenter wat posters gekocht. We hebben intussen wel behoefte aan wat warmte, dus terug naar Cannonville. Vervolgens nog even genieten van de koffie van Petra, lange broeken aangetrokken en lekker gegeten bij Clarke's in Tropic. Al met al een zeer geslaagde dag. Petra en Corné, super bedankt en we zien jullie weer in Nederland!

Na een heerlijk warm bad kijken we naar alle mooie foto’s en weer is er een dag om. Het gaat snel! Morgen rijden we naar Page in Arizona, waar we twee nachten blijven.

Vriendelijke vakantiegroetjes van Wim en Lydia