Omgeving Page en Kanab

Woensdag 13 april 2016

We zijn we mooi op tijd weg uit Blanding, Utah, om kwart over 8. We hebben zo'n 3,5 uur te rijden naar Page in Arizona vandaag, maar willen dat doen via een mooie route langs Mexican Hat. Die hoed zijn we al zo vaak voorbij gereden willen we eindelijk eens van dichterbij bekijken. De kleine plaats is naar deze hoed vernoemd. Het is een klein stukje dirtroad om er te komen, de hoed is veel groter dan we vanaf de weg denken. Wim klimt nog een stukje tegen de "sokkel" op, maar hij was hogerop te steil.

We komen langs de bekende plek van milemarker 13 met Monument Valley op de achtergrond. Er staat een bus Aziaten en het duurt even voor we ook een foto van de weg kunnen maken. Dit gedeelte van de 163 is altijd leuk vanwege de grote alleenstaande rode rotsen, net of je nog zo in het oude wilde westen bent (ook soms gezien de zooi bij de huizen en aan de weg). We bevinden ons in het gebied van de Navajo-indianen. Via een koffiestop bij de Mac in Kayenta rijden we door naar Page. Daar hebben we geluncht.

Het is rond het middaguur als we in Page zijn (we hebben gezien Mountainstandard time een uur langer vandaag, maar overmorgen leveren we dat weer in, we houden zelf de Utah-tijd aan). Te vroeg om naar Waterholes Canyon te gaan, de zon schijnt dan teveel in de canyon. We hebben The New Wave ook nog in onze gedachten, en weten nog ongeveer waar het moet liggen, vlak achter de dam over Lake Powell. Ook niet het juiste tijdstip, maar lekker dichtbij, altijd leuk om even te kijken.

We rijden een klein stukje door en parkeren dan onze auto om te voet dit gebied te verkennen. We vinden het leuk om hier rond te lopen en de vele lijnen te fotograferen, nadeel is de hoogstaande zon waardoor er veel schaduw is. Andere keer op een beter tijdstip!

Een uur later gaan we alsnog richting het kantoortje in Lechee (een witte keet aan de achterkant van een pleintje) om een permit ($12 p.p.) van de Navajo-indianen te kopen om in de Waterholes slotcanyon te mogen, het ligt in hun gebied.

We rijden naar de parkeerplek aan de kant van de weg, permit achter de voorruit en lopen het gebied in, op zoek naar de ingang van de canyon. We mogen lopen tot aan de powerlines, de Electra draden die hier overal bovengronds zijn.

De ingang ligt iets verderop rechts, via slickrock komen we makkelijk Waterholes Canyon in. Linksaf, zo'n 800 meter door mul zand en dan komen we in het gedeelte waar de wanden steeds dichter bij elkaar staan. Ze zijn minder hoog dan Lower Antelope Canyon, maar we zijn er alleen, altijd makkelijker en leuker om foto's te maken. Op sommige plaatsen is het wat omhoog klimmen of is de doorgang smal. Na 400 meter komen we bij een blok van 3,5/4 meter hoog, er staat een niet al te solide ladderconstructie en we klimmen er omhoog. Daarna is het een klein stukje wringen tussen de rotsen door en nog weer een kleine 2 meter klimmen op een rots omhoog. En dan kom je uit bij een breed gedeelte, niet zo interessant, Wim loopt nog honderden meters verder waar inderdaad de powerlines zijn, maar we klimmen weer via de ladder naar beneden. Terug bij het punt waar we de canyon binnenkwamen kun je nog verder rechtdoor, daar ligt helemaal onderin een autowrak te verroesten. Die is jaren terug in de canyon gevallen en daar blijven steken, en ligt nu verroest beneden. Dat gedeelte mag je niet betreden zonder een andere permit. 2 uur hebben we heerlijk rondgelopen in de canyon en veel foto's gemaakt.

We hebben (nu we er toch zijn) zin om even naar Horseshoe Bend te gaan. Dit ligt vlakbij, het is een grote hoefijzervormige bocht in de Coloradorivier die 300 meter beneden je ligt. Het is er druk, velen lopen de zandheuvel op en af om na 1.2 km bij de rand aan te komen. Daarna is het kijken naar een leuke plek om zoveel mogelijk van het water te zien, zonder naar beneden te vallen uiteraard. We maken een aantal foto's en na 10 minuten lopen we weer terug de heuvel op en af. Om half 7 zijn we bij Best Western at Lake Powell.


Donderdag 14 april 2016

Vandaag hebben we de keus uit Edmaier's Secret (Brown Pocket), Yellow Rock en de Nautilus. Omdat we uit eerdere verslagen van collega hikers lezen dat Yellow Rock erg zwaar is, hebben we gekozen voor Edmaier's Secret.

Vanwege de Arizona tijd is het hier voor ons weer een uur vroeger geworden en na het goede ontbijt (met echte borden metalen bestek zelfs) zijn we om kwart over 8 weggereden. Na ongeveer 45 minuten rijden kwamen we aan bij de Buckskin Gulch trailhead (4 mijl vanaf de start van de houserock valley road). Ondertussen hebben we uiteraard even bij de BLM geïnformeerd omtrent de staat van de dirtroad en hier gaf men aan dat de weg erg slecht is, maar dat deze weg vrijdag naar verwachting onbegaanbaar is vanwege de verwachte regen. De House rock valley road viel ons in ieder geval heel erg mee, wel wat rotsige stukjes, maar daar was het wel mee gezegd.

Na het invullen van de permit en het bijvoegen van de 6 dollar per persoon bij de trailhead, zijn we gestart met de hike. Het pad ernaar toe is erg eenvoudig te vinden, want bij de start ga je rechts de wash (droge rivierbedding) in en die volg je tot je links een prikkeldraadafrastering ziet na ongeveer 45 minuten lopen. Dan onder het prikkeldraad door en dan zie je Edmaier's secret direct voor je liggen.

Dit gebied lijkt erg op het nabijgelegen White Pocket, alleen is de kleur van de rotsen overwegend bruin en vandaar de naam Brown Pocket. We hadden voor de zekerheid ook onze gps ingesteld, maar onderweg zagen we steeds dat hij de andere kant op wees. Na enig speurwerk ontdekten we dat onze Magellan op onverklaarbare wijze zelf de door ons ingevoerde coördinaten had veranderd. Wel even handig dat we dat weten. Je gaat er immers van uit dat de coördinaten die je invoert, kloppen. Gelukkig hebben we een Sony cybershot (HX400V) camera bij ons met gps, waardoor we de gps coördinaten volgens de beschrijving konden checken. Beetje de omgekeerde weg, dat wel.

Het is licht bewolkt met heel af en toe zon, aardig veel wind maar met een lekkere temperatuur, 17 graden. Na ruim 2,5 uur klimmen en klauteren met de nodige foto's van de mooie bruine hersenachtige rotsen en lijnen, zijn we weer teruggelopen door de wash en via de paden van de koeien (binnendoor) naar het beginpunt waar onze auto alleen staat. Wat een mooi gebied! We waren er rond 16:15 uur en we hadden zin in nog wel een hike.

Tsja, zullen we dan toch proberen om Yellow Rock te klimmen/lopen? Morgen is dat niet echt verstandig, hij staat al op mijn lijstje sinds 2013 toen de weg was afgesloten. We spraken af om te kijken hoe ver we zouden komen en we zijn richting de Cottonwood Canyonroad gereden. De is begin dit jaar weer lange tijd gesloten geweest vanwege een landslide. Na 14 mijl vanaf het begin kwamen we aan bij de parkeerplaats.

We liepen zo'n 400 meter in het dal tussen de groene cottonwood bomen, daarna rechts om de rotspunt heen en dan omhoog: het begin is erg lastig, enkele honderden meters klimmen in een hoek van 45 graden op zand, glijdende losse steentjes en rotsblokken, pfff, maar we redden het zonder problemen.

Dan lopen we over het meer horizontale gedeelte slickrock en we zien een half uur later (18.00 uur) Yellow Rock voor ons, een geelwitte rots die uiteraard nog beklommen gaat worden, door Wim. Ik vind het halverwege ook erg mooi en we splitsen ons op, gezien de tijd tot de zon ondergaat kunnen we mooi met strijklicht foto's maken en we dan graag heelhuids bij de auto willen zijn. Tot die tijd genieten we van deze geweldige plek, wederom voor ons alleen.

En dan komt het lastige gedeelte weer, het pad terug. Een goed staaltje samenwerking maakt dat we zonder al teveel moeite weer veilig naar beneden klimmen en glijden, op een splinter na, maar wat een mooie ervaring! Moe maar voldaan rijden we terug naar Page, achteromkijkend zien we een prachtige zonsondergang met rode kleuren, om (het mag van onszelf) bij Denny's aan te schuiven, voor een maaltijdsalade en vis. Kwart over 9 zijn we weer terug in ons hotel.


Vrijdag 15 april 2016

Vandaag wordt er regen en veel wind voorspeld, minder geschikt om dirtroads te rijden. We geven onszelf daarom een vrije dag. Als we laat uit Page vertrekken, hangen de donkeren wolken boven het zuiden, dat belooft weinig goeds. Gezien onze vieze vuile auto niet zo'n verkeerd moment voor een buitje.....

Onderweg richting Page stoppen we even voor een fotomomentje bij Lake Powell, als de regen snel daarna met bakken tegelijk uit de lucht komt vallen. De temperatuur zakt naar 7 graden en als we verder rijden, blijft het regenen en valt er natte sneeuw. Er zit een richel van sneeuw op de rijbaan en we zien een auto aan de andere kant van de weg in de berm liggen, met een beteuterde chauffeur erbij. Nog geen 5 minuten later een takelwagen aan dezelfde kant, auto erop met een flinke deuk erin. De temperatuur is 1 graad boven nul en we zien zelf sneeuw op de rode rotsen, mooi! Tot aan Kanab, 105 km verderop, regent/sneeuwt het. Wat een verschil met de afgelopen weken. Gezien de natte wegen gaan we eerst eten bij Escobar en daarna naar onze studio, naar de kachel! We hebben heel snel internet, 50 Mb, het kan dus wel!

Groetjes Wim en Lydia