Kanab, The Wave en vele belevenissen

Vrijdag 21 april 2017
Onze voorlopig laatste week hier is ingegaan. We genieten volop en willen dit gevoel graag lang vasthouden!

We gaan eerst naar de lottery van de BLM om 9 uur, voor het geval we nog eens geluk hebben en naar de Wave kunnen. Er zijn weer ruim 100 mensen binnen. Helaas, wij mogen niet. Maar er is genoeg anders moois te zien hier.

Zo'n 40 mijl zuid van Kanab kun je alle vijf lagen gesteentes van de Grand Staircase-Escalante National Monument zien vanaf het Le Fevre uitkijkpunt in het Kaibab National Forest. Het ligt in Arizona dus weer een uurtje extra tijd (en vanmiddag kunnen we dat weer inleveren). Het is nog fris als we vertrekken, 11 graden maar weer strakblauw boven ons. Het is wel wat heiig, dus helemaal duidelijk worden de foto's niet, maar het is een prachtig gezicht. Na dit uitkijkpunt rijden we iets door en gaan lunchen in het bos, we zitten heerlijk in het zonnetje en er staat niet veel wind. Gewoon even niets en puur genieten.

We gaan even bij ons hotel aan en rijden daarna door naar een aantal uitkijkpunten op de Coral Pink Sand Dunes State Park. We waren er afgelopen jaar ook, maar nu willen we ook het park in. Er crossen wel een heel aantal ATV's en soortgelijke karretjes rond. De entree is 8 dollar en we verwachten er weinig van, maar goed, nu we er toch zijn....

We gaan eerst naar het uitzichtplateau en inderdaad, is dit alles? Voor een aantal bezoekers wel, wij gaan als weinigen het zandterrein in, we sloffen door het mulle oranje zand naar de mooiste heuvel. Het is oppassen geblazen voor alle rondrijdende karretjes. We maken een aantal foto's maar vinden het uitzichtspunt buiten het officiele park mooier dan dit. Dus pakken we tegen schemer een ander punt om nog wat te fotograferen. Daarna terug naar Kanab, waar we eerst wat eten. Het weer vandaag 20 graden en nagenoeg onbewolkt.

Zaterdag 22 april 2017
Het Hampshire hotel in Kanab bevalt ons zeer goed en het ontbijt is erg uitgebreid. De koffie is zelfs sterk genoeg (we houden niet zo van de Amerikaanse slappe bak) en de hele dag beschikbaar en dat zie je hier niet veel.

Na het ontbijt zijn we eerst weer naar the lottery gegaan, want je weer maar nooit of we the Wave nogmaals mogen bezoeken. Kleine kans, maar goed. Er zijn vandaag 64 groepen mensen, varierend van 1 tot 6 personen. Er mogen in totaal 10 mensen naar toe, de kans is dus nog kleiner dan gisteren. We schatten dat er zo'n 130 mensen meededen. Om 9 uur begint de bingo (letterlijk) en als laatste mogen er nog twee mensen gaan. En dat zijn wij! Jeetje, wat een mazzel weer!!

We blijven voor het papierwerk. Men legt meer uit dan 3 jaar geleden, misschien ook nadat er weer mensen zijn overleden tijdens de hike naar the Wave en morgen is ook een vrijwilliger van de BLM aanwezig bij de Wave. Wij zijn de enigen van de groep die al eens eerder zijn geweest.

We gaan eerst maar even inkopen doen in de supermarkt en worden daar meteen al herkend door de vrijwilliger, grappig we hebben al bekenden hier. Morgenvroeg willen we om 7 uur vertrekken.

Voor vandaag hebben we Red Canyon annex Peek-a-boo- slotcanyon bedacht, ligt een kwartier rijden vanaf Kanab. Bij de BLM hebben we al gevraagd naar de staat van de mulle zandwegen, volgens haar gewoon proberen hoever je komt met onze 4x4. Oke, doen we.

De weg naar de canyon is maar een paar mijl lang, maar wel heuvelachtig (soms erg steil) en met ontzettend veel mul zand. Als we op de heenweg een heuvel afrijden komen we haast al vast te zitten, maar stoppen is geen optie en we moeten door. We kijken elkaar aan en we zeiden dat dit toch niet zo'n goed idee was, maar goed.

We rijden op deze manier ruim een mijl en we schatten in dat de terugweg nog veel lastiger, zo niet onmogelijk zal zijn. Onderaan komen we op een minder zanderig stuk terecht en we besluiten om niet verder te rijden. We overwegen nog om Red canyon te bezoeken, maar met de gedachte dat we wel eens hulp van buitenaf nodig zouden kunnen hebben, weerhoudt ons daarvan.
Bovendien komen ons telkens ATV's met behoorlijke snelheid tegemoet en er is slechts 1 baan. Niet handig als je dan moet stoppen, want dan zit je gewoon muurvast.

We draaien om en laten lucht uit de banden tot ongeveer 1,6 bar. Gelukkig komt onze bandenspanningsmeter nu goed van pas. We kletsen nog even met 2 heren op een ATV die langsrijden en ze geven aan dat ze later op de middag wel terugkomen en als we dan nog vastzitten dan zouden ze ons wel proberen te helpen. Geruststellende gedachte....

We hebben in de afgelopen jaren wel meer in mul zand gereden en regel nummer 1 is een lage bandenspanning en regel 2 is zoveel mogelijk snelheid houden. Dus veel vaart maken en de heuvel op, die best wel lang is vanaf deze kant. En ja hoor, op een gegeven moment als we bijna boven zijn houdt het op, we zitten vast. In de achteruit is geen optie, want we kunnen nergens meer vaart maken. Nou, dat wordt dus spitten.

Gelukkig bedenkt Lydia dat we een hardplastic bord bij ons hebben en dat scheelt veel werk, anders zouden we met onze handen het zand moeten verwijderen. Maar goed, in de brandende zon mul zand verplaatsen is sowieso geen pretje. Enfin, ruim een kwartier later (na om en om graven) willen we proberen de heuvel op te komen. Ik (Wim) rij en Lydia gaat duwen. Wonder boven wonder lukt het en kan ik in een keer de heuvel op rijden, wel met vol gas. Lydia loopt een heel stuk en daarna kunnen we samen verder tot aan de parkeerplaats. Erg gaaf dat je met z'n tweeen toch uit zo'n vervelende situatie kunt komen en dat geeft een super gevoel (girl power). En ons advies is om deze weg ook niet met een 4x4 in te rijden, of je moet zin hebben in avontuur.

Op de parkeerplaats zien we een stel met een ATV en een grote trailer en vragen hen of ze misschien een compressor bij zich hebben voor onze banden, nee dus. Maar blijkt dat zij voorvaderen heeft uit Nederland en is dolblij ("a golden day today") dat ze iemand heeft die ook geinteresseerd is in genealogie. We hebben onze mailadressen uitgewisseld en afgesproken dat we contact houden. We hebben een klein half uur staan kletsen en haar man kon mooi zijn lekke band van de trailer verwisselen (we mochten niet helpen). Er is hier ook altijd iets te doen.

Al met al was het een hele vreemde en verrassende dag waar we met veel plezier op terugkijken.

Zondag 23 april 2017
We mogen vandaag voor de tweede keer naar de Coyote Buttes North (CBN)! Je kunt op twee manieren proberen een permit (totaal 20 mensen per dag) bemachtigen: 10 via internet (ongeveer 800 on line aanmeldingen per dag in april). De andere 10 worden via de walk-in lottery in Kanab verloot. Er waren ongeveer 130 mensen en 64 groepsaanmeldingen (gemiddeld dus 2 mensen per groep). Dat wij gisteren uitgeloot werden is dus weer pure mazzel.

Het bekendste gedeelte van CBN heet The Wave en daar gaan wij uiteraard ook naar toe. We vertrekken om kwart over 7 en een uurtje later worden we bij aankomst op de trailhead meteen al vriendelijk begroet door BLM vrijwilliger Ken. Het is lekker fris met een graad of 10, voor vanmiddag wordt storm verwacht. Verder droog en grotendeels zonnig. Rugzak met lunch, repen, bananen etc en ruim 6,5 liter water/fris mee (vuistregel is 4 liter per persoon). Oke, we gaan.

We lopen anderhalf uur door zand en over slickrock en genieten volop. Er lopen meerdere mensen onze kant op en sommigen spreken we, anderen (2 jongeren met witte hoedjes op) gedragen zich wat vreemd en hebben ook geen opvallende groene of roze permit op hun rugzak gespeld. Oke, het zei zo. De laatste klim voor de ingang van The Wave vinden we de lastigste, in mul zand steil omhoog klimmen, veel lol maar weinig meters maken. Enfin, we zijn er.

Gelijk boven spreken we de mensen die we gisteren tegenkwamen bij de loterij, ze zijn ook helemaal blij. Ook de 2 mensen met witte hoedjes zijn er. Even later komt Ken weer aanlopen. "Hi Lydia, hi Wim", we horen het vaker vandaag. Dan vertelt Ken dat hij de 2 mensen met witte hoedjes heeft aangehouden, ze hadden geen permit en kunnen een bekeuring tussen 300 - 100.000 dollar tegemoet zien. Ken gaf aan dat er meestal bekeuringen tussen de 1500 en 3000 dollar worden opgelegd. Tip om dus echt nooit zonder een permit naar the Wave te gaan.

We lopen samen op met Ken en hij maakt foto's van ons, mooie extra service! Heel leuk om zijn verhalen te horen over dit gebied, hij is hier zo'n 70 keer geweest en weet echt alles te vinden. We klimmen en klauteren bijna de hele dag, maken veel foto's, lunchen tussendoor en drinken veel water want het is behoorlijk warm. Wel raakt het steeds meer bewolkt.

Als we het rond half 3 welletjes vinden blijkt een jonge Chinese vrouw op zoek te zijn naar haar vriend en nog een man. Ze roept telkens zijn naam, maar geen succes. Ken gaat voor haar op zoek en we blijven bij haar, ze spreekt zeer slecht Engels en heeft een Ipad met wat foto's wat soms helpt te communiceren. Ze is haar mannen al uren kwijt en wil graag meelopen met ons terug naar de auto.

Na een tijdje komt Ken aanlopen, hij heeft haar vriend gevonden. Nog een tijdje later komt deze jongeman inderdaad aanlopen, ook weer opgelost.

De wolken breken open, we maken nog wat foto's en lopen dan samen met Ken terug naar de auto. Helaas voor Wim gaat vanaf dan minder goed, hij kan steeds moeilijker afdalen en heeft last van beide knieen door overbelasting. We lopen daarom rustig terug, veel andere opties zijn er niet. Tijdens de terugwandeling begint het inderdaad te waaien, veel later dan voorspeld, maar wij zijn er wel blij mee. Ken vertelt dat er al heel wat camera's zijn gevallen tijdens een windvlaag.

We komen na een kleine 2 uur rustig lopen aan bij de auto. We hebben dan nog maar een liter water over. Het was maximaal 25 graden, maar het voelde veel warmer door alle inspanningen. Wat een superdag weer! Moe maar voldoen rijden we in een uur terug naar Kanab.

Maandag 24 april 2017
Vanmorgen hebben we rustig aangedaan, de knieen van Wim bewegen al wat soepeler en ook mijn achillespezen hebben wat moeite op gang te komen. Met de kniewond van Lydia gaat het gelukkig goed. De geplande hike voor vandaag, naar Observation point in Zion, met 600 meter hoogteverschil, lijkt ons nu geen verstandige optie. Daarom passen we ons programma aan en gaan via de zuidelijke route naar Mesquite.

We komen langs Spring Pipe National Monument, wel eens van gehoord, maar ja, gewoon proberen. We worden vriendelijk ontvangen en horen dat de rondleiding net begint. Oke, we haken snel aan.

Pipe Spring is een waterbron die constant water aanvoert uit een bepaalde laag (gesteente). Een Indiaan vertelde wat er was gebeurd rond mid 19e eeuw toen de hier levende Paiute Indianen te maken kregen met de blanke mormonen die hun grond kwamen gebruiken. Er was daarom nagenoeg geen water meer voor hun dieren, omdat de Mormonen koeien hielden etc. Ook speelde de regering een rol, polygamie zoals dat gebruikelijk was bij de Mormonen werd verboden, maar destijds wel getolereerd in dit gebied. Het werd een ingewikkeld verhaal en het was niet allemaal pais en vree, er vielen regelmatig doden. We hebben aandachtig gekeken in het fort en geluisterd, een heftige tijd!

Daarna lopen we Ridge trail (half uur) met informatieborden en mooie verre uitzichten op de Arizona Strip, het gebied noordelijk van de Grand Canyon. Tot slot zien we een mooie film in het visitorcenter. Deze hadden we achteraf gezien het best als eerste kunnen bekijken, maar goed. We zagen hier overigens ook een erg mooie RV camping.

Daarna zijn we doorgereden en zijn de weg via de Smithsonian Butte road gevolgd. We hebben daar al eens eerder een gedeelte van gereden, hier maak je de doorsteek naar Zion NP. Volgens een bord wordt de weg momenteel geschaafd en dat klopt ook, grote stenen en zand worden opzij geschoven. We nemen even onze lunch en rijden dan door, er staat nog een bord met: weg niet onderhouden, gevaarlijk, rotsen, alleen 4x4, geen wegsleepmogelijkheden hier....hmmm, eerst maar eens kijken. Het is een paar km naar de verharde weg, we proberen het.

Er zitten inderdaad erg grote rotsblokken en gaten in de weg, maar we gaan naar beneden, omhoog hadden we dit zeker niet gedaan. Maar heel voorzichtig naar beneden rijden gaat net. Wim rijdt, ik loop voor en naast de auto om te kijken waar hij overheen kan. En gelukkig probleemloos (wel regelmatig met 2 wielen los) halen we het eind van de weg.

Daar gaan we linksaf richting Grafton, een ghosttown. Hier staan enkele gerenoveerde gebouwen van de Mormonen, ook uit de tijd mid 19e eeuw. Het ligt er prachtig met groene weilanden met koeien (1 liep er buiten het hek) en de Virgin river vlakbij. De Momonen zijn gevlucht naar het nabijgelegen dorp Rockville toen de Indianen enkele inwoners hadden omgebracht. Ook op het nabijgelegen kerkhof zijn de gevolgen te zien, al zijn het zijn wel mooie oude grafstenen. We rijden daarna door naar Mesquite naar het Virgin River motel. Het buffet is weer heerlijk.

Dinsdag 25 april 2017
Vandaag rijden we naar Las Vegas en bezoeken lake Mead, maar nu vanaf de noordkant. Woensdag gaan we nog wat dingen in Las Vegas bekijken en donderdag vliegen we weer naar huis (21:20 Nederlandse tijd). Vrijdag landen we rond 10:00 uur weer op Schiphol.

Allemaal hartelijk dank voor alle belangstelling en reacties. Vriendelijke groetjes Wim en Lydia.