Angel's landing in Zion en meer mooie dingen

Donderdag 20 oktober 2016

Met een strak blauwe lucht maar wederom erg fris, rijden we richting Zion NP, waar we om half 9 het park binnenrijden. Het is al druk, veel geparkeerde auto's langs de kant van de weg en op de parkeerplaats. Er staat een bord met een verwachtte wachtrij voor de (verplichte) shuttlebus naar Zion Canyon. (Aan deze weg kun je veel mooie wandelingen maken, een daarvan is Angel's landing, die we willen doen vandaag). We kunnen gelijk instappen in de shuttlebus en om 10 over 10 beginnen we samen met Reina en Henk aan onze hike naar Angel's Landing. We lopen in de schaduw en met zo'n 8 graden is het nog fris, maar dat wordt snel anders. Vestjes uit, sjaals af, van het lopen krijg je het snel warm. Dit is een wandeling van minimaal 4 uur, je gaat in totaal 453 meter omhoog en dat gaat uiteraard ook weer dalen, heen en terug over hetzelfde pad. Het hoogste gedeelte gaat over slickrock en met behulp van kettingen kom je langs zeer steile gedeelten. Het pad is op zijn smalst een meter breed en aan weerszijden ruim 300 meter diep. Niet voor mensen met hoogtevrees dus! Reina heeft de hike al jaren op haar lijstje staan. Wim wil nog een keer na het succes van afgelopen april, en ik (Lydia) wil nu tot het eind doorlopen waar ik in april ben gestopt omdat het zeer druk was. Wat een mooie doelen in 1 hike!

We klimmen en klimmen over een betonnen pad en lopen de 21 bochten op Walters wiggles, zigzaggend naar boven tot we bij het slickrock aankomen. Tot nu toe nog geen probleem. Daar eten we onze lunch. Daarna beklimmen we het laatste en moeilijkste gedeelte, het duurt nog een ruim half uur voor we die laatste 50 meter hoogte hebben gehaald. Je klimt over slickrock en kunt je meestal vasthouden aan een ketting. Maar ook komen er mensen vanaf de andere kant, dus even wachten op deze groepjes om te passeren. Maar wat een uitzicht, plezier en voldoening hebben we! We komen zonder problemen boven. Na een half uurtje genieten en foto's maken zetten we de afdaling weer in. Dat gaat makkelijker, al is het wel goed opletten waar je je voeten neerzet. Al met al levert het nergens problemen op en zelfs het meter brede gedeelte is geen probleem.

Veilig en wel komen we 5 uur na vertrek weer aan bij de shuttlebus. Wel "haperen" wat knieën en vingers, maar dat mag de pret niet drukken. We hebben weer een hele mooie dag gehad vol met uitdagingen!
Hier scheiden onze wegen zich en de komende week gaan we weer met z'n tweeën op pad. Aan het eind van de vakantie zien we elkaar mogelijk nog weer, in elk geval vliegen we samen terug. Maar dat duurt nog even. Dit waren 5 superdagen om op terug te kijken, Henk en Reina bedankt !!
Vervolgens zijn we naar Cedar City gereden met een tussenstop om onze eet- en drinkvoorraden weer aan te vullen. In Cedar City hebben we nog lekker gegeten bij Applebee's en zijn daarna doorgereden naar het Ramada hotel.

Vrijdag 21 oktober 2016
Vanmorgen waren we rond 7 uur wakker en hebben het naar Amerikaanse begrippen goede ontbijt genuttigd. Vandaag willen we geen grote hikes lopen en we zijn rond 8:30 uur richting Cedar Breaks National Monument gereden. Het laatste stuk naar het park is afgesloten als de eerste sneeuw valt, meestal tot mei. In de aprilvakanties kunnen we hier dus niet terecht, nu wel, voor er sneeuw valt. Cedar breaks ligt op ruim 3.400 meter hoogte.

Het weer is echt prachtig. Niet te warm en stralende zon, echt ons weertype. We rijden de UT-14 op en na een aantal kilometers slaan we rechts af, we rijden richting het Kolob reservoir, de berg op. Al snel loopt de temperatuur op tot 19 graden. Na een paar kilometer met een mooi zicht op de omringende bergen zetten we onze stoelen buiten voor een kop koffie. Daarna zijn we een stukje verder gereden tot een uitzicht op Cedar City. Dan zie je dat de stad in de droge woestijn ligt, met een aantal kunstmatige water-opvangbassins. We kletsen nog even met een vader en dochter op een ATV en gaan dan weer terug de UT-14 op. We rijden steeds hoger en de temperatuur daalt tot 11 graden als we linksaf richting Cedar Breaks National monument rijden. Het monument is gesloten voor het winterseizoen en we hoeven geen entree te betalen, alles van toiletgebouw tot visitor center is dichtgetimmerd.

We stoppen bij alle overzichtspunten, die aangelegd zijn door jonge werkloze mannen tijdens de grote depressie, rond 1934-1938. Het park lijkt erg op Bryce Canyon maar dan veel kleiner en met minder hoodoos, maar wel kleurrijk, vooral aan de noordzijde. Leuk deze nu ook gezien te hebben. Daarna rijden we door het Dixie National Forest en stoppen bij Panguitch Lake, een behoorlijk groot meer waar zelfs boten op varen. We gaan aan het meer zitten en genieten. Daarna door het bos uit richting Panguitch, waar we langs een soort pizzeria (C stop) komen en de verleiding niet kunnen weerstaan.... De spaghetti en pizza smaakten erg goed. Daarna nog een uurtje doorrijden langs de mooie weg bij Red Canyon en Bryce Canyon en we komen rond half 7 aan in Cannonville.

Zaterdag 22 oktober 2016
Na het ontbijt even geskypt met het thuisfront en zijn we via het visitor center in Cannonville richting Willes Creek gereden, hier vlakbij. De dirtroad ernaartoe was erg goed begaanbaar en we stopten bij een klein parkeerplaatsje bij de creek. We hebben eerst even een kop koffie gedronken en daarna meteen met de hike begonnen. We zagen namelijk dat er intussen een grote groep padvinders was aangekomen die ook de hike wilden lopen. En in verband met foto’s maken is zo'n grote groep niet handig. Dus wegwezen haha.

Willes creek is een klein riviertje dat stroomt door een slotcanyon. Het heldere water was vandaag erg laag, een paar cm, dus we konden door heen en weer te springen het meeste water wel ontwijken. Door het water in de slotcanyon ontstaat een extra dimensie en door de combinatie met het zonlicht was de omgeving echt prachtig. Op een gegeven moment gaat de slotcanyon over in een bredere rivierbedding, na een kilometer verderop zijn we teruggelopen naar de auto. We hebben in totaal ruim 6 kilometer gelopen. Hier hebben we drie uur over gedaan, vanwege de vele mooie punten en foto's. Echt de moeite waard!

Intussen hadden we trek gekregen en we besloten om de lunch een eind verderop te nuttigen. Het knoflookbrood met boter en een ei smaakte verrukkelijk. Daarna hebben we nog even bij Bull Valley Gorge gekeken. Dit is een moeilijk en diepe canyon, voor ons te lastig (waarschijnlijk). Omdat we ook nog naar Kodachrome Basin statepark wilden, hebben we deze maar overgeslagen. Het zag er in ieder geval wel indrukwekkend uit.

Rond 4 uur kwamen we aan in het Kodachrome Basin statepark. In dit park staan 67 rotspilaren, variërend van 2 tot 52 meter hoogte. We hebben eerst de Chimney rock bezocht en daarna Shakespeare arch, de enige natuurlijk boog hier. Tot slot hebben we de Angel's Palace trail gelopen. We hadden gelezen dat dit Kodachrome niet echt interessant zou zijn, maar wij vonden dat eigenlijk best wel meevallen. We waren in elk geval op een goed tijdstip, tijdens het “golden hour”.
Het was intussen al na zessen en we zijn daarom meteen doorgereden naar Escalante. De UT-12 is een heel mooie weg dus rijden is absoluut geen straf, helemaal met de zon die van achter ons op de verschillende kleuren rotsen schijnt. Rond 7 uur kwamen we aan. We zitten nu in het Circle D motel voor de volgende drie nachten. Minimum vandaag -4 graden, max. 22 graden en strak blauwe lucht. We hebben ook nog niet anders gezien deze vakantie, superweer!