Rond Kanab Utah

Zondag 16 oktober.

Hier komt onze tweede blog. We hebben een dermate leuk en vol programma, dat we bijna niet aan onze blog toekomen. Goed teken toch!
Vanmorgen bezoeken we eerst het BLM-kantoor (soort Staatsbos) waar om 9 uur de loterij voor The Wave plaatsvindt. Dit gebeurt dagelijks. Vanaf half 9 kun je inschrijven en daarna vindt de bingo plaats. We zijn met ongeveer 70 mensen voor 10 permits. Ook zijn er via internet 4 maand geleden 10 permits verstrekt, dus 20 mensen per dag mogen dit gebied, de Coyote Buttes North waar The Wave in ligt, bezoeken. Er staan strenge boetes op als je wordt betrapt zonder permit. Helaas hebben we dit keer geen geluk, op 6 april 2014 hadden we bingo en mochten we de dag erna naar The Wave. Op die bewuste 6e april hebben we Henk en Reina hier ontmoet, evenal de Vlamingen Rudi en zijn zoon Tomas. En vandaag ontmoeten we Henk en Reina hier bij de BLM opnieuw!

Om 10 uur vindt de loterij voor de Coyote Buttes South plaats, ook 10 permits. Aangezien de weg er naar toe alleen voor een 4x4 geschikt is en het verder rijden is, is deze bestemming minder populair en ook minder bekend. Om 10 uur zijn er precies 10 mensen dus iedereen mag morgen op pad en krijgt dus de permit.

Vandaag gaan we eerst koffie drinken in Kanab wat we 2,5 jaar geleden ook hebben gedaan. En dan op pad, we zijn met 2 dezelfde auto's en kunnen ze mooi gebruiken om een langere hike korter te maken, we parkeren er een, rijden samen door en lopen vanaf de andere parkeerplaats terug naar de eerste auto. Het doel voor vandaag is via Wire Pass en Buckskin Gulch naar Edmaiers' Secret. De eerste auto laten we achter na een uur rijden op de House Rock Valley Road, een droge dirtroad met een steil stukje en verder stuift het erg. We parkeren de auto bij Buckskin Gulch trailhead, rijden samen 4 mijl verder en lopen vanaf Wire pass trailhead de wash (droge rivierbedding) in. Na een half uur komen we aan bij Wire pass, een slotcanyon. We lopen er door, waar je voorheen via een boomstronk naar beneden klom hangt nu een touwladder. Het lijkt alsof de afdaling dieper is geworden. Je kunt zien dat het niet lang geleden heeft geregend, er staan verderop plassen en we gaan linksaf Buckskin Gulch in. Dit is de langste slotcayon ter wereld. De slotcanyon rechts (ook Buckskin Gulch) is blijkbaar zeer moeilijk te lopen vanwege de regen, er hing al een waarschuwing aan het begin van de hike. We lopen links door de slotcanyon tot we uiteindelijk bij Edmaiers' Secret komen. Hier waren we in april ook en toen hebben we het linkergedeelte van het gebied niet gezien, dat hebben we nu dus bezocht. Veel filigraan maar ook veel is er afgebroken, het is heel kwetsbaar. Wel zijn er af en toe windstoten waardoor we soms gezandstraald worden, niet zo best voor de camera's. Na een klein uurtje rondstruinen lopen we terug en komen na 3 kwartier aan bij de eerste auto. Intussen is het half 6. We hebben de tweede auto opgehaald en rond 7 uur kwamen we moe maar voldaan aan bij ons hotel in Kanab. Na wat te eten, een biertje en sapje sluiten we de gezellige dag af. Morgen naar de Coyote Buttes South! Super!

Maandag 17 oktober
Vandaag gaan we met twee auto's op pad voor de zuidkant van de Coyote Buttes. Het is ruim 2,5 uur rijden, een groot deel over washboard en dan nog 6 mijl door mul zand. Het advies is om met twee auto's te gaan en een deel van de lucht uit de autobanden te halen. Henk en Reina zijn jaren geleden hier al eens geweest en weten de weg. We rijden via de "makkelijkste" route, eerst verhard tot aan de afslag 36 mijl, dan weer de House Rock Valley Road met washboard wat erg stuift, daarna de BLM 1071 via Cottonwood Cove, dan links via Poverty flat en daarna de 6 mijl door diep zand. We hebben beide een plattegrond en zonder problemen komen we na bijna 3 uur aan bij de parkeerplaats. Toiletten waren er alleen onderweg, dit is wildernes dus geen faciliteiten. Wat je meeneemt moet ook weer mee terug, laat alleen voetstappen achter. Wim had heet water mee en met de koffiesticks hebben we om half 1 eerst eerst koffie in de woestijn gehad. Daarna hebben we een klein half uur gelopen door zand en langs lage (prik)struiken tot we bovenop de rotsen kwamen. Wat mooi hier, super!! Heel veel verschillende soorten rotsen, bouwsels, dit bedenk je niet. Krullen, veelkleurig, lijnen, diepte, torens, van alles. Telkens in een soort groep staan gelijksoortige bouwsels en daartussen klim en daal je af naar een volgend stuk. Foto's zeggen hier meer dan woorden, wat een supergebied. En wat een boel foto's hebben we gemaakt. We waren weer volop in ons element, echt (weer) een dag uit duizenden. De vergelijking met Coyotes Buttes North en White Pocket is snel gemaakt. Ieder heeft zijn eigen charme, maar deze hoort bij de top 3 voor mij. Na 4 uur zijn we weer via dezelfde weg teruggereden naar Kanab, waar we om 19 uur aankwamen. Toen nog een pizza gehaald en een lekker wijntje en sapje erbij. Superdag!

Dinsdag 18 oktober
Het wordt al een sleur, weer naar de loterij voor The Wave, niet gewonnen uit de ongeveer 140 aanmeldingen en dus kunnen gaan we op pad. Ik heb van internet info over een leuke slotcanyon gehaald die ook/zelfs bij Henk en Reina niet bekend is. Hij heet de Huntress Canyon en ligt relatief dichtbij, richting Mount Carmel junction. Tussen milemarker 78 en 79 moeten we eraf (rechts vanuit Kanab) en parkeren. Na wat zoeken hebben we de juiste zandpad naar beneden te pakken en sjouwen de zandheuvel af de brede wash in. Een stukje verder gaat die over in een slotcanyon. Vandaag gaan we canyoneren. Gelijk zijn er vrij hoge wanden en gelijk een soort muur van zo'n 5 meter hoog. We zien aan de linkerzijde een bout in de muur zitten waar je een touw aan vast kunt knopen. Gelukkig heeft Wim de sleepkabel meegenomen en die is supergoed te gebruiken. Moet je wel een boven zien te komen.... Henk helpt Wim naar boven te klimmen en Wim bevestigd het touw, we klimmen allemaal via het touw naar boven en we kunnen verder. Na 10 meter een chokestone, een rotsblok van 3 meter hoog. Weer klimmen. Dit gaat met de rug tegen de muur, voeten op de andere muur en hopla weer verder. Daarna weer een chokestone, nu hoger. Hoe gaan we dit nou weer beklimmen? De klimtechnieken van Henk en Reina komen ons erg goed uit. En met hulp van Wim's schouder zijn we best snel boven. Henk als laatste en weer een stukje slotcayon om door te lopen.
Uiteindelijk komen we bij een gedeelte waar niemand het ziet zitten om verder te gaan, het wordt nog wel door Reina geprobeerd, maar dan gaan we terug. Henk verkent nog even een route over de bergrug terug, maar we besluiten om hetzelfde uitdagende traject terug te nemen. We glijden en springen via het zand en de rotsen weer naar beneden en gaan we de wash weer in. Dan de zandheuvel op en weer naar de auto, rond 3 uur waren we terug. Weer een ontzettend leuke nieuwe ervaring rijker en we zijn trots op ons en ons teamwork. Een leuke slotcanyon met grote hindernissen die je overigens zonder goed touw en teamwork niet kunt doen. Temperatuur max 20 graden.

Woensdag 19 oktober
Vannacht hadden we voor het eerst nachtvorst dus was het frisjes toen we richting de Coral Pink Sand Dunes reden. Doel voor vandaag: eerst op zoek gaan naar de South Fork Indian Canyon Pictographs die noord van Kanab liggen, dichtbij de zandduinen. We moeten dan via een zandweg, dus komt onze 4x4 weer goed uit. Al driftend en schuddend komen we bij de parkeerplaats aan. Op een informatiebord staat dat het 1700 voet verschil in hoogte is, dus zo'n 500 meter. Dat lijkt ons erg veel, maar de canyon die voor ons ligt is wel erg diep. Zou het dan toch kloppen? De hike is slechts 2,4 km, dat is dan wel erg steil. Dus gaan Wim en Henk de berg af, Reina en ik verkennen de omgeving van de auto. Na een half uur hebben we al bericht via de walkie talkie: het is niet zo ver en er is een groot paneel met aparte pictographs te zien. Uiteindelijk heeft iedereen de gele, rode, witte en blauwe pictographs gezien die 1600 jaar geleden zijn aangebracht in een grote alkoof. Waar die 1700 voet vandaan komt, is ons een raadsel.
Dan willen we de voetafdrukken van dinosaurussen zien. In dit gedeelt evan de VS worden er veel gevonden. We rijden via de westzijde van Coral Pink Sand Dunes State Park en zien de duinen waarop een ATV aan het crossen is. Dan rijden we linksaf door zo'n 2 mijl mul zand (nog muller dan net) en we komen hossebossend aan bij de parkeerplaats voor slechts 2 auto's. Er is verder niemand, onderweg elkaar passeren is haast onmogelijk. Wel steken er dieren over en zien we veel pootafdrukken van dieren. Aangekomen bij de parkeerplaats lopen we naar beneden naar het informatiebord. Er zijn blijkbaar 4 soorten sporen van verschillende dinosauriers gevonden. Die sporen vinden we ook na een paar honderd meter. Leuk. Ze varieren van 10-30 cm grootte. Dan lopen en rijden we weer terug, en tijdens het stijgen op de zandheuvel komen Reina en Henk vast te zitten. Gelukkig 10 minuten later en een stukje achteruit en dan de heuvel op, (met wat hulp van Wim) rijden ze weer verder. We maken nog een aantal foto's bij het state park, krijgen bijna een paar herten onder de auto, (maar gelukkig niet) en rijden terug naar Kanab. Weer een leuke dag! We eten en drinken elke avond samen in het motel. Heel gezellig allemaal.

Tot slot hebben we vanavond het debat tussen Clinton en Trump gezien. Ook bijzonder vanuit de VS, nog 3 weken te gaan. vandaag zo'n 17 graden maar heerlijk zonnig weer, al begon de dag met nachtvorst!
Groetjes ons.