Kanab - White Pocket - Zion - St George

Dinsdag 1 oktober

Voor vandaag staat een trip met fotograaf Terry Alderman naar White Pocket op ons programma. We hebben er goede ervaringen over gelezen op internet en het lijkt ons verstandig de tocht er naar toe niet met onze huurauto te rijden, vanwege de vele mulle zandwegen. En dat is achteraf gezien maar goed ook…..

We vernemen via de media en het nieuws dat de Nationale parken (ook vele die wij hebben bezocht) vanaf vandaag zijn gesloten. Niet noodzakelijk overheidspersoneel (800.000 mensen) zijn met onbetaald verlof naar huis gestuurd. Niemand hier heeft enig idee hoelang dit gaat duren.

Over White Pocket hebben we al veel verhalen gelezen en foto’s gezien. In een zeer afgelegen gedeelte van Vermillion Cliffs National Monument ligt een klein maar heel mooi stukje natuur, het rotsplateau White Pocket. Het gebied bestaat uit versteende zandduinen in de meest fantastische vormen, lijnen en gekleurde vlakken. We zijn erg benieuwd en na het ontbijt bij Best Western Kanab gingen we te voet naar de winkel van de fotograaf, even verderop. Nadat we de spullen in zijn auto (een oude Jeep met meer dan 240.000 mijl op de teller) hadden gelegd, gingen we op weg via de A89a richting de noordrand van de Grand Canyon om nog twee mensen (kwieke gepensioneerden) in Jacob Lake op te halen.

De rit duurde ongeveer drie uur tijd (ongeveer 150 mijl). Het eerste stuk asfalt, dan gravelroad en tot slot zandwegen. Al rijdend door het gebied met de zandwegen, komen we twee jonge mannen tegen, ze zijn met hun auto vast komen te zitten in het mulle zand. Ze geven aan voldoende water bij zich te hebben en hulp te hebben geregeld. Volgens Terry kan hulp hier al snel in de honderden dollars gaan lopen. Rangers mogen je volgens Terry niet helpen en dat doen ze dus ook echt niet. We zijn inmiddels wel zo’n 60 km vanaf de hoofdweg. We tuffen mooi door in de jeep en we praten over van alles en nog wat en natuurlijk ook over de shutdown en de politieke achtergronden.

Eindelijk aangekomen bij White pocket hebben we ruim drie uur de tijd om rond te lopen en foto's/video’s te maken van alle moois dat er te zien is. Veel mooie gekleurde gestreepte rotsen, verrassende krullen, witgrijze rotsen met dambordmotieven, te veel om op te noemen. De rode, roze en gele kleuren van het gesteente zijn afkomstig van mineralen die hier via het grondwater in de steenlagen zijn doorgedrongen en er zijn, vanwege de recente regenval, kleine waterpoelen ontstaan. In deze poelen, die vrij snel naar regenbui weer opdrogen, leven hele bijzondere kreeftjes van een paar centimeter lang, genaamd kopschildkreeftjes. Deze leggen eitjes en bij een volgende regenbui (soms jaren later) komen die weer uit. Super bijzonder om dit te zien!

We hebben ruim 400 foto's gemaakt en ook veel gefilmd. Met de ipad hebben we veel 360 graden foto’s gemaakt. Het is een hele bijzondere locatie, we lopen, zitten, klimmen, liggen en krijgen enkele aanwijzingen van Terry. We hebben zo’n 25 graden en wat wind, heerlijk om er rond te lopen. Volgens Terry lijkt White Pocket veel op de naastgelegen Coyotte Buttes en de Wave, maar hier is blijkbaar veel meer diversiteit. Voor Coyote Buttes heb je een permit/toestemming nodig, voor White pocket hoeft dat (nog) niet. Na een paar uur zien we meer mensen, met grote camerás op statieven, bij de ingang staan. Ze zijn er met twee “leraren” en komen voor de warme kleuren en blijven blijkbaar ook overnachten. Ook een idee! Het valt wel op dat er alleen grote terreinwagens op de parkeerplaats staan.

Na al het moois wat we hebben gezien gingen we op weg terug naar de parkeerplaats en daar stond al een terreinauto met een lekke band. Na zo’n 20 minuten rijden kwamen we langs een auto (met 4 wheel drive) die zich had vastgereden in het mulle zand. Het was een jong Duits stel, dat van het verhuurbedrijf te horen had gekregen dat het zou moeten kunnen. Heel vreemd advies, want met een “gewone four wheel drive” moet je hier echt niet komen. Terry heeft de Jeep achterstevoren de zandweg ingereden en Wim heeft met de hand het mulle zand onder de banden weggehaald. De bandenspanning vervolgens verlaagd naar 2 bar en de automatten voor de wielen neergelegd. Daarna met vijf mensen de auto aangeduwd en jawel hoor, de auto kwam in beweging en ze waren los. Terry adviseerde hen niet naar White Pocket door te rijden, maar direct rechtsomkeer te maken. Later zagen we ze weer terug rijden.

Volgens Terry hebben de Duitsers geen idee hoeveel geluk ze hebben gehad, want Terry rijdt altijd een andere zandweg dan gewoonlijk. Het kan zomaar gebeuren dat je dan één of zelfs meer dagen vaststaat. Mocht je dan niet genoeg water en eten bij je hebben, dan ben je echt de sigaar. Advies is: ga niet met een gewone four wheel drive op pad op mulle zandwegen, zorg altijd voor voldoende water en eten in de auto, als je vaststaat verlaat dan nooit je auto en laat altijd iemand weten wanneer je verwacht terug te zijn. Je weet immers maar nooit in welke situatie je terechtkomt! Terry vertelde ons dat er dagelijks mensen vast komen te zitten en dat hij regelmatig mensen gered heeft die één of meerdere dagen vaststonden. Hulp kost je voorts soms honderden dollars, afhankelijk van wie je tegenkomt. Die Duitsers hebben dus super veel mazzel gehad.

Daarna teruggereden naar Jason Lake, andere twee mensen afgezet en verder gereden naar Kanab. Rond 17.45 uur kwamen we daar weer aan en gingen nog even mee naar de winkel van Terry om (contant, hij heeft geen creditcard) af te rekenen. In de winkel, waar we allerhande oude camera's, lenzen, en andere foto benodigdheden zien liggen tussen de lagen stof, lijkt het of de tijd heeft stilgestaan. Terry had onderweg al aangegeven niet veel op te hebben met de digitale fototechnologie. Dat blijkt wel ja. Eigenlijk hebben we vandaag een auto met chauffeur gehuurd, de volgende keer zouden we zelf een geschikte terreinauto huren en er na de middag naar toe gaan voor de mooie (nog warmere) kleuren.

Na een heerlijke douche (het zand van het graven zat overal) gaan we eten bij Escobar's, een Mexicaans restaurant in Kanab. Volgens ons werkt de hele familie mee, het is er gezellig druk en in een Amerikaans (snel) tempo eten we ons menu op. We hebben er heerlijk gegeten (Fajita’s en salade). Echt een aanrader vinden we.


Woensdag 2 oktober

Vandaag een rustig dagje, want de geplande trip naar de noordoostkant van Zion, Kolob Canyon, kan vanwege de “shutdown” niet doorgaan, het park (Kolob Canyon) is gesloten. We hadden onze parkenpas aan Corné en Petra meegegeven, er niet bij nagedacht dat we voor deze trip de pas nog nodig zouden hebben. Maar geluk bij een ongeluk, vandaag konden we in verband met de shutdown gratis door Zion rijden (highway 9). De parkeerplaatsen waren afgesloten, maar op de kleine pullouts konden we wel even stoppen. Onderweg uiteraard de nodige foto’s gemaakt en bij een volgende korte stop komt er een ranger met zwaailichten aangereden en wat bleek, we mochten daar ook niet stoppen. Onzin natuurlijk (vinden wij) en die ranger zal zijn handen wel vol hebben om het stopverbod te handhaven. Wij zijn in ieder geval erg langzaam doorgereden en hebben genoten van de vele mooie uitzichten en foto’s kun je ook vanuit de auto maken haha.

Aangekomen in St George gaan we even shoppen en eten, om daarna in te checken bij Ramada Inn, even zwemmen en wat lezen (tijdschriften van Petra!). Het is een graad of 26, heerlijk!

Groetjes Lydia en Wim