Bryce Canyon-Page-Kanab

Zaterdag 28 september

Vanmorgen weer inpakken en wegwezen uit een goed hotel, Grand Staircase Inn in Cannonville. Een geweldig alternatieve locatie voor de dure hotels bij Bryce Canyon en op slechts 20 minuten rijden. Vandaag dus rond half 11 vertrokken om in 258 km naar Page te rijden voor twee nachten. Eerst nog via de mooie Highway 12 en even bij Red Canyon foto’s gemaakt en gepraat met twee Australiërs, ideeën uitgewisseld en daarna doorgereden via de A89 door wat rommeliger dorpjes. Maar ook een tussenstop in Kanab gemaakt voor een lunch bij de Mac. Aan de A89 zijn bij diverse afritten het land in, mooie gekleurde rotsen en andere dingen te zien. We zijn gestopt om de Paria Movie Set te gaan bekijken, een oude filmlocatie uit de jaren 60. Een aantal mijlen vanaf de hoofdweg zie je prachtige rotsen en resten van de locatie, maar je moet wel via zandwegen en rivierbeddingen je weg vinden. Tot aan een bord voor “4-wheel-drive aanbevolen” vonden we het af en toe al lastig te berijden, die weg hebben we dus maar niet vervolgd en we zijn omgedraaid, ook al hebben we een 4 wheel drive. Er was nog een oud kerkhof met herdenkingsstenen van mensen die in dit gebied ooit hebben gewoond, je kunt het je bijna niet voorstellen hier te kunnen leven (1813-1889). Nadat we weer veilig op de hoofdweg waren, hebben we besloten ons hotel te zoeken, nadat we tot onze vreugde eerst een bezoekje hebben gebracht aan de Walmart, dat was lang geleden. Eindelijk weer keuze in een supermarkt! Een uur tijdsverschil voor twee dagen deert ons niet, wij leven nog in de Utah-tijd, 8 uur verschil met Nederland. We hebben ons schema nog even aangepast en een dag langer in St George geboekt en dus korter in Kanab.

Zondag 29 september

We zitten in Super 8 in Page, een stad die aan een stuwmeer ligt, Lake Powell. De stad is tijdens de start van de bouw van de brug en daarna de dam in 1957 pas opgericht. In 1963 waren de brug en de Glen Canyon-dam gereed. We zijn eerst vanmorgen gaan kijken bij een uitzichtspunt bij de dam en hebben daarna een bezoekje gebracht aan het visitors-center. Er is een mogelijkheid voor het bezichtigen van de dam, maar dat duurt nog twee uur. Doen we dus niet. We rijden door om op een paar mijl afstand van hier naar het Stud Horse Point te gaan, een onbekend terrein met hoodoo’s (aardpiramides). Met een gedetailleerde beschrijving (denken we, met coördinaten), gaan we het gebied in. Niet alle afslagen/zandwegen zijn goed beschreven en ook niet op de Tomtom bekend, zodat we op een zandweg belanden die steeds muller wordt en we vast komen te zitten als we niet doorrijden. Het leek wel of we al slingerend door een droge rivier vaarden. We moesten dus doorrijden en hadden geen idee of de weg beter of slechter zou worden en we konden beter niet stoppen, dan zaten we sowieso vast. Dus eindelijk op een geschikte plaats na een paar kilometer kunnen draaien en toen moesten we nog een keer over dezelfde zandweg rijden. Pfff, gelukkig komen we met chauffeur Wim veilig weer op een bekendere weg, maar nog steeds geen Stud Horse Point gevonden. Na nog een andere zandweg te hebben geprobeerd, besluiten we terug te rijden richting de hoofdweg. Daar aangekomen komt er een auto van de andere kant de weg inrijden en ze vragen aan ons of ze bij Stud Horse Point zijn. Ja dus, alleen kunnen we het niet vinden! Deze Fransen hebben een uitgebreidere beschrijving en we besluiten achter hen aan te rijden. Gelukkig vinden zij wel de juiste route en na een paar mijlen komen we aan op de juiste plek! We maken foto’s en praten (in het Engels) over de mooie plekken van dit land, wat we “moeten” zien en vertellen hen ook over onze gevonden bezienswaardigheden. Altijd leuk zo dingen te kunnen delen.

Op de terugweg besluiten we weer bij het visitors-center aan te gaan om te zien of we toch nog mee kunnen met een toer door de Glen Canyon dam, en dat kan, we kunnen zo aansluiten! Door de security en dan een paar keer met de lift (100 meter de dam in!) komen we beneden bij turbines. Deze turbines leveren energie voor 1,7 miljoen mensen sinds 1963. Erg groot allemaal, vooral als je erin bent. Elektra kost hier trouwens 8,5 cent per Kwh inclusief belasting. Na 45 minuten staan we weer buiten, maar zo kijk je wel met andere ogen naar beneden. Er staat nog een plateau met voetafdrukken van dinosauriërs, tijdens de bouw gevonden. Dan heb ik kleine voeten!

Op de kamer aangekomen, wachtte ons een onaangename verrassing: er vlogen wel 40 bijen bij het raam. Na ze uiteindelijk allemaal te hebben gemept, (via het open raam kwamen ze zo weer binnen) hebben we de aanvoer gevonden, een ventilatierooster boven de kamerdeur. Die kunnen we niet dichten, er blijven bijen komen, zodat we in overleg met de receptiemedewerkster een andere kamer krijgen. Weer verkassen, koelkast legen etc. Dat doen we morgen nog een keer, als we vertrekken richting Kanab.

Maandag 30 september


Met nog een week Amerika voor de boeg, genieten we volop van het vele moois wat hier te zien is. Soms moet je keuzes maken, dus iets laten vallen. Dat hebben we gedaan vandaag. We gaan niet naar Lower Antelope canyon, maar wel naar de Rimrocks. We vonden de hoodoo's gisteren erg leuk en er zijn er hier nog veel meer. Niet altijd makkelijk te vinden of te bereiken, maar dat maakt het wel uitdagend. Bij het vertrek met onze auto zien we een briefje onder de voorruit zitten, van onze Franse "vrienden van Stud Horse Point". Ze logeren dus ook in Super 8. Grappig.

We vinden de Rimrocks na zo'n 50 km rijden over de A89 vanaf Page (tussen mijlmarker 19 en 20) in de richting van Kanab. Parkeren, 10 minuten lopen via een droge rivierbedding en ja hoor, we komen de Fransen tegen die we gisteren deze tip aan de hand hebben gedaan. We bedanken ze voor het briefje, praten even bij over onze plannen voor vandaag en na even klimmen staan we 10 minuten later tegenover de bruine Toadstool Hoodoo. Het lijkt net een attractiepark op Mars, waarbij je telkens verbaasd bent als je weer een mooie hoodoo hebt ontdekt. Het is een behoorlijk groot terrein en als je links de hoek omgaat, en via de bruine rotsen omhoog klautert, dan zijn er nog een paar te zien. Prachtig!! Na zo'n 2.15 uur zijn we terug op de parkeerplaats en besluiten we nog niet naar Kanab door te rijden, maar terug te gaan en Horseshoe bend (hoefijzer bocht) te vereren met een bezoekje. Dus 50 km teruggereden en we kunnen weer gaan klimmen, over een zandberg en daarna afdalen naar het uitkijkpunt. Intussen is het 13 uur en 28 graden C, warm dus zo zonder schaduw en tussen de rotsen en zand. Als we beneden zijn zien we de prachtige groene rivier diep (300 meter) beneden ons een bocht maken van 270 graden in de rode rotsen. We krijgen het niet helemaal op een foto, zo groot. Het is op zich al een hele toer om een foto te maken waarbij je de rivier ook onder je ziet liggen, en je niet naar beneden valt, mensen halen soms halsbrekende toeren uit om een foto of video te maken. Er is natuurlijk geen hek of zo als afscheiding. Op de terugweg gaan we aan bij Denny's voor een maaltijd en rijden dan de 120 km naar Kanab voor twee nachten.

Morgen gaan we op pad met een fotograaf naar het onbekende White Pocket, weer op de weg richting Page, waar je blijkbaar niet met onze auto kunt komen zonder problemen. We zijn erg benieuwd, wordt vervolgd dus.

Groetjes Wim en Lydia