Van Hokitika naar Te Anau, jetboating & paraglyden

Maandag 22 november 2010

We zijn om 9 uur vertrokken uit Nelson met mooie blauwe luchten en witte wolken. De verschillende weersvoorspellingen maken onze kledingkeuze niet makkelijk: De ene voorspelling zegt regen en 12 graden, de ander droog weer en 20 graden. Tja, wat doe je dan? Laagjeskleding! Dit gebied is duidelijk minder druk, weinig verkeer, veel eenbaansbruggen (opletten wie als eerste mag, maar meestal komt je niemand tegemoet). We zien kilometers bloeiende brem langs de kant van de weg tussen de bomen. Verder zien we veel herten, koeien en schapen langs de weg en veel dode dieren (vogels en voor ons onbekende dieren zo groot als een kat, een possum?) op de weg.

Onderweg kwamen we langs de grootste kabelbrug van Nieuw Zeeland. Mooi om even de benen te strekken! Onder de wiebelbrug kwam een jetboot heel hard voorbij varen. We keken elkaar weer eens aan en dachten hetzelfde: zullen wij ook gaan? De sandflies waren nu wel in grote getale aanwezig en dit keer hadden ze het op Wim gemunt. Zelf had ik geen last want ik had mijn lange broek en lange mouw mooi aangehouden (slim he?). Dus alle zichtbare delen ingesmeerd met deet. Daarna hadden we nog mooi de tijd om even rond te kijken op het voormalig goudzoekersterrein en een korte wandeling door het bos.

Om 13 uur mochten we instappen, 45 minuten crossen over het heldere water! We zaten eersterangs, voorin, met het grootste risico om nat te worden, maar dat namen we voor lief! Met tussendoor wat tips en informatie en dan weer verder over de stroming, een paar 360 gradenbochten en hard maar veilig langs de rotsen. Wim heeft nog enkele foto’s en filmpjes vanuit de boot gemaakt. Een geweldige ervaring! Geeke en Igor, tip!

Daarna zijn we doorgereden door naar Cape Foulwind aan de westkust, waar een kolonie zeeleeuwen leeft.Ten zuiden van de kaap prachtige golven die beukten op de rotsen. En een stuk of tien zeeleeuwen, jong en oud, liggen beneden op de rotsen of zwemmen in zee. Bij Ohau Point aan de oostkust kun je ze van minder grote hoogte zien, vonden wij handiger. Toen langs de pancakerotsen in Punakaiki, rotsen die op gestapelde pannenkoeken lijken. Alweer een prachtige, eeuwenoude natuur. We wilden daar ergens eten, maar het was reeds gesloten, 17 uur.

Op weg naar Greymouth dan maar, eten moet lukken lijkt ons en Greymouth is een grote plaats. We zien op een aantal hoeken de camera’s en verslaggevers vanwege de ramp met de mijnwerkers, Greymouth is de uitzendlocatie. In Steamers carvery & bar hebben we gegeten en konden we live de nieuwsuitzending van om de hoek volgen. Toen nog door via de supermarkt naar Hokitika voor onze overnachting. Dit keer weer een erg leuk motel waar we één nacht blijven, Bella Vista. Gelukkig nu wel een koelkast, gratis internet, een wasmachine en droger. Life can be easy!

Het weer vandaag is dus wel de 20 graden met zon geworden. De weatherchannel had het dus bij het rechte eind. Voor de volgende dagen wordt ook mooi weer voorspeld. Super!


Dinsdag 23 november 2010

Wij hadden vandaag echt strakblauwe luchten en weer zo’n 20 graden onderweg, prima reisweer want we hebben onze langste trip voor de boeg: 485 km, gepland ruim 6 uur. Na ingeslagen te hebben bij de New World in Hokitika, heerlijke bacon- met kaasbroodjes, handig voor onderweg, rijden we zuidwaarts. We kwamen bij Franz Jozef Glacier, waar we 2 jaar geleden met de heli hebben gevlogen. We kiezen ervoor om dit keer de verderop gelegen Foxgletsjer te zien vanaf de grond. Prachtig met die felblauwe lucht en witte sneeuw!

We zijn verder via de Haast-pas richting Queenstown gereden. Een prachtige pas om te rijden, alleen hadden we bij een bergpas meer stijgen en dalen verwacht, we reden telkens om de bergen heen. We hebben wel sneeuw op de toppen gezien, maar kwamen er niet in de buurt. We dachten in Haast nog wel te kunnen tanken, maar nee, geen tankstation te vinden, dus dan rijden richting Manaka, eerst de pas over. Gelukkig hadden we nog genoeg benzine over in Manaka, je zult maar zonder zitten!

De rit ging ons sneller dan verwacht, na de prachtige, soms spiegelgladde blauwe meren Wanaka en Hawea rijd je de bergen af richting Arrowtown en Queenstown, het werd ineens veel drukker op de weg. Ook zien we steeds meer fietsers en wielrenners. We vinden het ontzettend gevaarlijk om hier te fietsen, waarbij auto’s je met ruim 100 km per uur rakelings inhalen. Vooral vlak na de zeer vele onoverzichtelijke bochten is het opletten geblazen. Intussen was het half 6 en werd het drukker, dus misschien ook hier spitstijd? Of veel toeristen? We hebben ons hotel opgezocht en hebben een mooie kamer. We zitten op 6 kilometer voor Oueenstown in hotel Mantra Marina.

Vanwege het mooie weer (je moet morgen maar afwachten of je zicht hebt morgen) hebben we besloten om vanavond met de gondel naar boven te gaan en daar te eten. Helaas was de skelterbaan al gesloten, leek ons leuk, 800 meter naar beneden crossen. Ook de bungeejump was dicht, anders waren we daar, ahum, ook voorbij gelopen. We zagen wel paraglyders, mooi gezicht al zwevend op de thermiek. Na het buffet (allemaal lekkere en ons onbekende dingen proeven, maar je eet altijd weer meer dan anders) zitten we nu weer op de kamer, het is 9 uur en nog steeds niet donker.

We hoorden de sneeuwverwachting in Nederland, we wensen jullie veel sneeuw(schuif)plezier! Buurvrouw Diny, je mag onze sneeuwschuiver wel weer lenen, je weet hem vast wel te vinden ;-)


Woensdag 24 november 2010

Lydia had erg goed geslapen en meteen toen ze wakker werd zei ze: “ik wil vandaag graag paraglyden”. Zo gezegd zo gedaan zijn we meteen naar het centrum van Queenstown gereden. We zagen daar tig boekingskantoren waar je allerlei dingen kunt boeken, van jetboat tot parachute springen en van een rondvaart tot paraglyden en deltavliegen. Bij de i-site was het rustig en kon er om 13.00 uur een vlucht geboekt worden. We hadden de keus uit vier organisaties en we hebben het advies van de medewerkster opgevolgd. Ja, Lydia krijgt de smaak van vliegen te pakken! Het was nog maar tegen half 11 en we konden mooi even in Queenstown rondkijken. Het is een erg gezellige stad met een dorps karakter. Vooral het havengebied is erg mooi en er is veel te kijken, zoals een stoomboot, jetboten die af en aanvaren, paraglyders die met enige regelmaat over komen vliegen en paraglyders die achter een speedboot aangetrokken worden. Dit alles in combinatie met mooi weer, een kop koffie en een heerlijk bankje maken het compleet.

Zo rond half 1 moesten we even terug vanwege de weercheck. Alles hier staat in het teken van veiligheid. Het weer moet goed zijn, anders wordt er niet gevlogen. De paraglyders waarmee je een tandemsprong maakt zijn allemaal zeer ervaren. De afsprong was op een 20 minuten rijden buiten Queenstown vanaf Coronet Peak.

Met een busje werd Lydia om 13.00 uur opgehaald en ik zou er achteraan rijden. De eigenaar vroeg me of ik ook mee wilde in het busje, hij had nog een plek over. Dat vond ik wel heel tof. Op Coronet Peak bleek dat er 3 mensen gingen paraglyden en één ging deltavliegen. Lydia ging als laatste van 1140 meter hoogte naar beneden, nadat ze instructie had gekregen en vastgekoppeld zat aan een Tsjech, Peter. Ze moest naar voren rennen en daar gingen ze! Ik kon gelijk weer mee in het busje naar de weilanden waar ze neerkwamen. Na een aantal minuten daalden ze af richting weiland, op 500 meter hoogte.

En nu mag ik haha: nou, in het begin moest ik van de berg af naar beneden rennen, maar vanwege de redelijk harde wind (zie foto, zag ik achteraf) ontvouwde de parachute zicht direct achter ons. Dat rennen hoefde dus eigenlijk nauwelijks en na een paar passen gingen we al de lucht in en kon ik gaan zitten en genieten! We hobbelden wat in de lucht en er piepte een metertje soms wat dreigender en dan weer minder maar alles liep op rolletjes volgens mij. Prachtig uitzicht! Intussen is er een filmpje en een aantal foto’s gemaakt, ik vond het heel relaxt allemaal, Peter deed het stuurwerk! Na een minuut of vijftien daalden we richting een groot weiland en moest in met de hakken op de grond landen, een zachte landing en het ging prima!

Eenmaal op de grond bleek dat de volgende vlucht was afgelast vanwege de te grote hoeveelheid wind, blijkbaar was er al twijfel over onze vlucht en vond Peter het in het begin ruw gaan, dat deden ze alleen op verzoek, beetje stunten. Ik wist niet beter of het hoorde erbij, ik heb geen moment gedacht dat het onveilig was en vond het geweldig! Al met al een super ervaring!!

Daarna hadden we nog twee uur te rijden voor ons adres in Te Anau. Het is hier erg rustig, uitgestrekt en kaal, donkere wolken, we vinden het kil. Morgenmiddag hebben we een boottrip op Milford Sound tegoed, ook veel zin in!! Maar daarover komend weekend meer :D

Bedankt voor jullie reacties,
groetjes Wim en Lydia